Al eerder schreef ik over een ziekenhuisbed. Sinds een aantal maanden is dat de plek waar ik een heel deel van de dag doorbreng. Zo ook de nachten; in mijn eigen bed slapen, lukt allang niet meer. Nee, dat is niet leuk; maar toch zijn ook hierin lichtpuntjes van genade te zien.
Vogels met gouden vleugels
’s Ochtends ben ik vaak vroeg wakker; nu ik alleen beneden slaap, trek ik dan de gordijnen open – en zie de dag ontwaken. De ene keer een onstuimige lucht vol voorbijrazende wolken, een andere keer een roze-rode gloed die langzaam wegtrekt wanneer de zon hoger komt. Elke dag een nieuwe dag; ik tel ze letterlijk af tot de komst van onze kleine baby.
Zo liggend en kijkend, heb ik afgelopen weken heel regelmatig iets gezien wat ik anders nooit zie – eenvoudigweg omdat ik ‘normaal’ niet op die momenten naar de lucht lig te kijken. Wat ik zie, zijn vogels met gouden vleugels.
Vraag eens aan de dieren wat God doet,
dan zullen zij het je zeggen.
De vogels in de lucht kunnen het vertellen.
[Job 12:7, BGT]
Die vogels – ze vliegen door de lucht, vrij, de nieuwe dag voor hen allang begonnen. Ze vliegen al vroeg, wanneer de zon nog laag staat. En wat er dan gebeurt, is magisch. De zon schijnt haar eerste warme stralen over de aarde; en omdat deze vogels hoger zijn dan de opgaande zon, worden ze van onderen verlicht. Bij witte vogels geeft dat een gouden effect. En ik lig en kijk van onderen en zie ze gaan: vogels, met goud bestreken. Zo gaan ze hun tocht door de lucht – verlicht van onderen, gouden grootsheid, verpakt in een zwevend wezen dat zich laat dragen door de luchtstroom.
Every common bush…
Al wel meer dan 10 jaar geleden gaf iemand mij een boek in handen. ‘Spiritualiteit van beneden’, heette het. De inhoud weet ik niet meer, ik moest zelfs opzoeken wie de auteur ook alweer was; maar de titel is mij altijd bijgebleven. Ik ben opgegroeid met een ‘spiritualiteit van boven’, waarin God boven-natuurlijk is, van buitenaf ingrijpt, en de aarde omgeven is door kwaad. Ongetwijfeld is deze visie deels gerechtvaardigd. Maar afgelopen jaren is mijn blikveld ‘naar beneden’ getrokken, o.a. door dat boekje: een spiritualiteit van beneden.
Vorige week vierden we Pasen – een hoogtepunt van een feest. Maar geen Pasen zonder Kerst, waarbij we vieren dat God zich incarneerde: vlees werd. Een spiritualiteit van beneden is volgens mij helemaal in lijn met wat we over God lezen in de Bijbel: vanaf het begin legt God zijn ziel en zaligheid in de schepping. Vanaf het begin opent God aardse zaken tot inkijkjes naar de hemel – talloze voorbeelden in de Bijbel en in ons eigen leven. En dan laat God in Jezus zien hoe door-en-door incarnationeel Hij is. Zo hemels en groots, en zo dichtbij en…. aards.
De vogels-met-gouden-vleugels doen me hier aan denken. Lichtpuntjes van iets groters, en tegelijk zo aards en dichtbij. Wonder van Jahweh: Ik-ben, en Ik-zal-er-zijn. Er is hier zoveel meer Goddelijks te zien dan we vaak beseffen. Open je ogen, en zie! Genade: tastbaar dichtbij, schokkend aards. We lopen op heilige grond.
De aarde zit boordevol hemel
en elke struik, hoe gewoon ook,
staat in lichterlaaie van God.
Maar enkel hij die het ziet
doet zijn schoenen uit.
De rest zit er omheen
en plukt bramen.
[Elizabeth Barrett Browning]
2 reacties
wat is het goed om je berichten te lezen.
Ook nu in deze tijd, die zeker niet gemakkelijk is.
Van harte Gods rijke zegen en aanwezigheid gebeden in deze zware tijd.
Veel liefs en hartelijke groet voor jullie allen.
Dankjewel, lieve Nettie!