In aansluiting op het vorige gezinsmoment over Mozes volgt in de kleuterbijbel ‘Gods verhaal – jouw verhaal’ nu het verhaal over de 10 geboden. De theoloog in mij kriebelt – er is zoveel te zeggen over het onderwerp van de wet. De insteek die we voor vandaag nemen is dat grenzen belangrijk zijn, en dat grenzen je juist helpen.
Om dat te demonstreren, beginnen we het gezinsmoment met een opdrachtje. Er staat een kan met water klaar. Elianne krijgt de opdracht om wat water op te drinken. ‘Prima’, denkt ze. Maar: we gieten wat water in een plasje zó op tafel. Oei, dat wordt al wat moeilijker. Maar Elianne is slim, en probeert het water op te likken. Erg gemakkelijk gaat dat overigens niet. Daarna gieten we wat water in de begrenzing van een glas. Nu gaat het opdrinken heel gemakkelijk. De clou is: als er geen grenzen zijn, worden dingen soms veel moeilijker.
Vervolgens hebben we 10 houten latjes. Van deze latjes maken we een afgebakend terreintje. Daar zetten we een aantal poppetjes in. De poppetjes zijn nu veilig, binnen de grenzen van het terrein. Ze kunnen niet verdwalen. We vertellen dat God 10 regels heeft gegeven aan de mensen. Dit zijn eigenlijk een soort grenzen. Als mensen luisteren naar God zijn ze veilig en kunnen ze niet verdwalen.
We lezen het verhaal uit de kleuterbijbel. Wanneer we aankomen bij de 10 geboden liggen er 2 vellen papier klaar en 10 plaatjes. Elianne mag bij elk gebod het juiste plaatje zoeken, en opplakken op de ‘stenen’. Zo doorlopen we alle 10 de geboden. Daarna verven we de plaatjes.
Van klei maken we vervolgens nog de stenen. En we maken als extraatje nog een ‘zoek-de-verschillen-puzzel’, omdat Elianne dat op deze leeftijd leuk vindt om te doen.
Als liedje past ‘Hou je aan de regels’ (Opwekking Kids, 63) erbij; maar ik vind dit liedje een beetje te moralistisch. Daarom luisteren wie het liedje ‘Hij alleen’ (Opwekking Kids, 139); dit liedje heeft niet direct met de 10 geboden te maken, maar geeft wel aan dat de God van toen, ook de God van nu is.
Wat er van de gezinsmomenten daadwerkelijk blijft ‘hangen’ bij de kindjes, dat weet je nooit precies. Maar vanavond, net voor Elianne naar bed ging, ging ze van duplo nog even een weggetje maken, ‘zodat de mensen niet kunnen verdwalen’. Ha, daar word ik blij van, om er zo iets van terug te zien 🙂