Het paradijs op aarde. Dat wil ik creëren voor Elianne en Joël. Ik weet het, ik kan dat niet. Maar toch… Ik wil niet dat mijn kinderen pijn hebben. Ik wil niet dat ze zich stoten en blauwe plekken krijgen. Ik wil niet dat ze iets goeds moeten missen. Ik wil niet dat ze gepest worden. Ik wil niet dat ze met onrecht te maken krijgen. En wee als iemand het waagt mijn kind negatief te benaderen…dan ontsteekt er een vuur in mij waarvan ik niet wist dat ik het bezat. Ik wil het paradijs creëren voor mijn kinderen. Maar ik kan het niet.
Jezus met littekens
Vandaag is het Paasfeest. Als ik voor mezelf spreek, vind ik dit het allermooiste feest in de christelijke traditie. Het feest geeft hoop; het getuigt van Jezus’ kracht; van een toekomst met God; van een oordeel over het kwaad. Maar dit jaar springt er voor mij een ander element uit. Dit jaar denk ik bij het Paasfeest aan Jezus met littekens.
Weet je dat ik dat zo mooi vind: dat Jezus, nadat Hij is opgestaan uit de dood, nog steeds verwond is… Hij draagt in Zijn polsen en in Zijn zij de zichtbare littekens van wat er met Hem is gebeurd. Hij is niet een ‘superman’ die overwint en dan alles gladstrijkt. Een soort trucje, en vervolgens een ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Nee, Jezus – de ópgestane Jezus – heeft littekens.
Leven met littekens
Littekens wil ik Elianne en Joël zo graag besparen. Geen fysieke littekens op mijn kinderen graag, en zeker geen mentale aub! Tegelijkertijd weet ik: dit kan niet hier op deze aarde. En dus denk ik erover hoe ik mijn kinderen kan voorbereiden en kan helpen in ‘het leven met littekens’. Ik zoek daarin naar naar ‘het goede’. En dat vind ik moeilijk, want oh wat is dat kwetsbaar.
Nu, terwijl we Pasen vieren, is Jezus iemand die mij hierin voorgaat. Jezus, Heer over de dood, is verwond. En Jezus verzwijgt dit niet. Hij benoemt Zijn verwondingen. Meer nog: Hij laat ze zien. Nog meer: Hij geeft de kans ze aan te raken! (zie: Lucas 24:39 – Johannes 20:27) Kwetsbaarheid ten volle.
De afgelopen 2 jaar waarin mijn lichaam niet wilde, heb ik me zo vaak tekort voelen schieten. Mijn lichaam draagt de fysieke littekens van de zwangerschappen; mijn geest de littekens van gebroken dromen. En toch kan ik in alle oprechtheid zeggen: het leven nú – mét deze littekens – is mooier dan hoe het leven was zónder deze littekens. De fysieke littekens hebben mij 2 prachtige kinderen opgeleverd; 2 juwelen. De mentale littekens hebben mij gevormd op zo’n manier zoals ik nooit had bedacht. Nee, de littekens zijn niet mooi; maar blijkbaar is God in staat om er wél iets moois uit voort te laten komen.
A crack
Leonard Cohen zingt een liedje met daarin de bekende regels:
There is a crack in everything
That’s how the light gets in
Een barst, overal zit een barst in. Maar juist door die barst schijnt het licht. Jezus staat op uit de dood, mét littekens. Een barst. Maar is het niet juist daardoor dat het licht schijnt? Is het niet juist door Jezus’ littekens dat er zicht is op hoop en genezing? Dat er toekomst is?
Ik zoek naar het goede in de opvoeding van Elianne en Joël. Als het gaat om littekens, wil ik hen voorgaan zoals Jezus voorgaat. Ik mag in een veilige context de littekens benoemen, ze laten zien, ze laten aanraken. Om mijn kinderen te leren dat het kwaad kwáád is; dat het verrekte pijn doet en kapot maakt. Maar dat God in staat is door de barsten het licht te laten schijnen. En dat is wat mij dit Pasen op mijn netvlies staat, waarom ik vandaag feest vier: om de Jezus met littekens.