Gezinsmoment: bidden met kinderen #1

“We hebben een beetje een raar opdrachtje om te doen,” vertel ik Elianne en Joël aan het begin van ons gezinsmoment. (We beginnen ons gezinsmoment altijd met het drinken en eten van iets lekkers.) “Iedereen krijgt een bakje met daarin wat lekkers. Maar je mag dit niet hier opeten. Je moet het meenemen naar een plekje waar je helemaal alleen bent. Daar mag je het opeten, en als je bakje leeg is, mag je weer terug aan tafel komen zitten.” Tot mijn stomme verbazing pakken Elianne en Joël zonder enig protest een bakje, zoeken een plekje op waar ze alleen zijn, en eten hun bakje leeg. Even later, weer allemaal rond de tafel, vragen we: “Vond je dit leuk, zo helemaal alleen het lekkers opeten?” Het antwoord dat ze beide geven, laat niets aan onduidelijkheid over: “Nee!!”

Je leven delen met God

We praten er over door. Zo in je eentje zitten, is helemaal niet leuk; terwijl samen als gezin iets lekkers eten aan het begin van een gezinsmoment juist heel gezellig en fijn is. Want dan kun je met elkaar praten, samen lachen of samen ruzie maken, en dingen met elkaar delen. We leggen de link naar God. God vraagt niet van ons dat wij ons leven alléén leven; we mogen dit sámen leven, met elkaar en met God. De komende gezinsmomenten gaan we het hebben over bidden. En bidden is eigenlijk niets anders dan: je leven delen met God.

Deze week is de Week van Gebed. In de kerk kregen Elianne en Joël een gebedsarmbandje met daarop iconen van 4 belangrijke onderwerpen om voor te bidden: de wereld, je omgeving, school/werk, en jezelf. Tot aan het begin van de Veertigdagentijd 2018 zijn er nog precies 4 weken over. Elke week, tijdens ons gezinsmoment en in de week die daarop volgt, leggen we nadruk op 1 van deze onderwerpen.

Ons verlangen

Zelf bidden is iets dat we onze kinderen vanaf zo jong mogelijke leeftijd laten doen. Eerst alleen “amen” zeggen na een gebed, daarna korte zinnetjes aanvullen, en daarna zelf een gebed uitspreken. Mooie rituelen waarin we een stukje besef willen meegeven van het leven in afhankelijkheid van God.

Ons verlangen voor de komende weken is dat dit een stukje verdieping krijgt. Dat we niet enkel een gebed opzeggen, maar dat we – met elkaar, dus ook wij als ouders – iets meer mogen ontdekken dat bidden is: je leven delen met God. Delen van gedachten, emoties, wensen, klachten, blijdschap.

Bidden voor jezelf

Dit eerste gezinsmoment in deze serie gaan we in op bidden voor jezelf: één van de icoontjes op de gebedsarmband. We kijken allemaal in de spiegel, en zien onszelf. God heeft ons gemaakt! Daarom lezen we een stukje van Psalm 139, waarin duidelijk naar voren komt dat God alles van ons weet, ons helemaal kent.

We zingen een liedje: “God kent jou, vanaf het begin.” En we maken alle vier een zelfportret. Deze zelfportretten krijgen vervolgens een plekje onder de paraplu..

Symboliek: paraplu en gebedskoffertje

De paraplu hangt boven de tafel. Deze paraplu mag daar de komende 4 weken blijven hangen. We leggen uit wat de bedoeling is met deze paraplu: alles wat we de komende weken tegen God willen zeggen, aan God willen vragen, of met Hem willen delen, geven we een plekje onder de paraplu. (Zie het idee bij CreatiefKinderwerk.) Zo herinnert het ons er aan om steeds weer en steeds meer met God te delen. Naast onze zelfportretten, hangen we alvast 4 emoticons in de paraplu, die elk een andere emotie uitdrukken: wat we ook voelen of ervaren, we mogen dit delen met God.

Op tafel zetten we een koffertje. Een “gebedskoffertje”. We leggen uit dat we dit koffertje elke avond bij het avondeten open zullen maken, om te kijken welke dingen we er in de loop van de dag ingestopt hebben: geschreven gebeden, voorwerpen die iets symboliseren van wat we tegen God willen zeggen, tekeningen van dat waar we dankbaar voor zijn. Bij het avondeten krijgen deze dingen een plekje onder de paraplu, en nemen we het mee wanneer we bidden tot God.

De uitwerking

Elianne gaat gelijk aan de slag: ze tekent 3 briefjes vol met dingen die ze tegen God wil zeggen: dat ze pijn heeft in haar knie, dat ze op school graag met de fiets wil spelen, en dat ze ‘dank U’ wil zeggen omdat God voor haar zorgt. Zelf ben ik afschuwelijk moe, en ik stop een klein bedje uit het poppenhuis in het koffertje, als symbool om God te vragen om een goede nachtrust. Bij het avondeten wordt het koffertje opengemaakt, en delen we ons leven met God. Een nieuw ritueel is geboren.

Het is een uitdagend verlangen wat we hebben: om samen als gezin te groeien in het delen van ons leven met God. Voor Joël is het bovendien best nog ingewikkeld. Maar we gaan zien of dit verlangen de komende weken een uitwerking mag krijgen. Nu, één dag later, hangt de paraplu in elk geval al vol met heel veel briefjes en voorwerpen: bijvoorbeeld Joëls speelgoedauto om ‘dank U wel’ te zeggen voor leuk speelgoed, of een kleurpotlood omdat we blij zijn dat God zoveel verschillende kleuren heeft bedacht, en een briefje waarop de zon is getekend omdat licht en warmte zo fijn zijn.

Een mooie, zichtbare uitwerking. Of dit de komende weken blijft? We zullen zien. In elk geval weet ik een briefje dat ik in het gebedskoffertje ga stoppen: een gebed tot God of Hij ons Zelf wil leren om ons leven met Hem te delen.