Stralend lenteweer, zon, zand en water. Dat vormde de perfecte context voor ons gezinsmoment afgelopen weekend. Positieve gezinstijd, en een verhaal van Jezus daarin verwerkt. Een geweldige combinatie!
Al de hele middag speelden we op het strand bij een meertje. Genietend van de zon, het zand, het water, en vooral: van elkaar en de rust. We voetbalden, schepten emmers vol zand, en… waren druk met ons visnetje om vissen op te diepen uit het water – iets wat schromelijk mislukte. De perfecte voorbereiding voor het verhaal van Jezus.
De verschijning van Jezus
We gaan zitten op ons picknickkleed, en stellen elkaar drie keer een vraag: “Houd je van Jezus?” Ja! reageren de kids direct. “Houd je van Jezus?” Ja, is het antwoord weer, nu al wat lacherig. En nog een derde keer: “Houd je van Jezus?” Ja, klinkt het met een lach, maar toch vol overtuiging.
We pakken de kinderbijbel die we hadden meegenomen erbij. En we lezen het verhaal over Petrus. Petrus die drie keer zegt dat hij niet bij Jezus hoort. Petrus, die gaat vissen, niets vangt, maar op aanwijzing van Jezus vrachten vol vis binnenhaalt. En Petrus, aan wie Jezus vervolgens drie keer de kans geeft om opnieuw zijn liefde voor Hem uit te drukken.
Brood en vis
We praten er kort over door. Over dat wij ook al de hele middag vis probeerden te vangen in het water van het meertje, maar dat dit niet lukte. En dat het zo bijzonder is dat Jezus Zijn leerlingen een heleboel vis laat vangen, terwijl Hij die helemaal niet nodig heeft – wanneer ze even later aan land komen, heeft Hij immers Zelf al een vuurtje met vis daarboven!
We hebben brood en vis bij ons, en beleven zo – zichtbaar en tastbaar – het verhaal een beetje mee. En we eten hartensnoepjes, omdat het uiteindelijk draait om die vraag van Jezus: “Heb je mij lief?”
Houd je van mij?
We zoeken een grote, stevige stok. Op het zand bij het strandje tekenen we een reuze-hart. En in dat hart schrijven we allemaal onze naam. Om daarmee aan te geven dat ook wij van Jezus houden. “Ja, Jezus, U weet alle dingen; U weet dat wij van U houden.”
En daar hebben we het maar bij gelaten. We hebben ons netje maar niet nog een keer uitgegooid; ik had geen idee wat we aan zouden moeten met 153 vissen…