Ik vind je nog steeds leuk

Moeder zijn. Ik vind het één van de mooiste rollen die ik ooit zal vervullen. En ik vind het ook – met kop en schouders –  de meest uitdagende rol. Soms heb je van die dagen dat je al bij het wakker worden een grote zucht slaakt. Dat je je te moe voelt om aan de dag te beginnen. Dat elke van de vijf (of meer) vragen per minuut die je kind stelt, teveel is. Dat ieder geluidje klinkt als een donderslag in je oren. Dat je gewoon even meer dan genoeg hebt aan jezelf. En dat je daar je handen al aan vol hebt.

Als er één ding is wat ik een uitdaging vind in het leven als moeder van jonge kinderen, is het de voortdurende beschikbaarheid die gevraagd wordt; en de constante stroom aan prikkels die op je afgevuurd wordt. Ja, voor mij als hoogsensitieve, introverte moeder, zal de grens veel eerder bereikt zijn dan voor anderen. Maar ik denk dat dit gevoel bekend is bij iedereen, moeder of niet. Het gevoel dat het elastiek op volle spanning staat; dat er geen enkele rek meer op zit; dat als er nog één rukje aan gegeven wordt, het knapt.

Onder spanning

Vandaag [ik schreef dit even geleden] is zo’n dag. Zo’n dag waarop ik er even klaar mee ben. Waarop ik het liefst alleen ben, en me kan afschermen tegen alle prikkels, aanrakingen, geluiden, vragen, ik-moet-plassen, vieze handen, speelgoed-overal. Maar dat gaat niet. Vandaag is een dag waarop mij gevraagd wordt moeder te zijn – ook al druist alles in mij daar vandaag even tegenin.

Gezellig is het niet; het lukt me niet om mijn grenzen nog te verleggen, om een eindeloze stroom aan vragen te blijven beantwoorden, om kinderen constant in de ruimte van één vierkante meter om mij heen te hebben. Ik val uit tegen dochter die ook moe is, en ze is al in tranen voordat ze überhaupt naar school is. Onderweg naar school gaat het niet veel beter; we irriteren elkaar, en het lukt even niet deze cirkel te doorbreken. Weer thuisgekomen, zeg ik zoonlief zijn schoenen uit te doen; hij protesteert, huilt, schreeuwt: ‘Ik vind mama niet meer leuheuk!’

Ik plof op de bank, en hoor het aan. Te moe om er op te reageren, even klaar met opvoeden, klaar met mezelf. Het zou zo’n mooie dag kunnen zijn. Zo’n typische dag voor #makingmemories, #qualitytime, en al die andere dingen die mijn baalgevoel alleen maar versterken. In plaats daarvan dreunt het maar door: ‘Mama is niet meer leuk!’

Stille stem

En terwijl ik op de bank zit, baal van mijzelf, baal van de dag, en op de achtergrond geschreeuw klinkt dat ik niet meer leuk ben, is daar die Stem. Die stille fluisterstem, die zachtjes over mij heen wervelt en dwarrelt. Ik hoor het niet, en ik hoor het toch. Een heilige fluistering: ‘Ik vind je nog steeds leuk.’

Ik vind je nog steeds leuk… Ik vind je nog steeds leuk…

Oneindig veel dieper dan mijn (on)maakbaarheid, eindeloos veel verder dan mijn (niet-)kunnen, mateloos veel meer dan mijn (on)besef, is het daar. Dat niet ‘ondanks’ alles, maar ‘ín’ alles er Iemand is die mij ‘nog steeds leuk’ vindt. Ín deze overprikkelde chaos, ín deze cirkel van elkaar-irriteren, ín het gegil dat ‘mama niet meer leuk is’, daarin is het geheim. Want daarin is Iemand.