Beste Ana(*) en beste Pedro(*),
wat klonk dat mooi hè, zo’n 10 maanden geleden. (Lees in deze blog: Gezinsmoment sponsorkind / granny.) Over Gods hart dat naar weduwen en wezen uitgaat – naar jullie dus! En dat wij, wanneer we naast jullie gaan staan, Jezus in jullie mogen ontdekken. Jullie zouden het vast leuk hebben gevonden om ons postpakketje te krijgen. Om te ervaren dat we niet alleen een beetje geld geven, maar dat jullie ook een plek in ons hart hebben.
Het spijt ons. Het postpakketje dat voor jullie was, lag tot vorige week nog steeds bij ons. Bijna 10 maanden lang zagen we het geregeld liggen, wisten we dat we nog even wat dingetjes moesten toevoegen en het dan opsturen. En we kunnen duizend excuses aandragen (we waren te druk, mijn gezondheid was nog niet goed genoeg, er moesten nog foto’s geprint worden en dat kwam er maar niet van, en… en… en…). Maar de eerlijke conclusie is: het had niet genoeg prioriteit. En daarmee zeggen we eigenlijk: jullie hadden niet genoeg prioriteit. Daar schaam ik mij voor.
We hebben een nieuwe poging gedaan. We hebben opnieuw een gezinsmoment gehad waarin we jullie centraal zetten. We lazen het verhaal over een arme weduwe, die 2 muntjes weggaf, en daarmee alles gaf wat ze had. Hierover ging het juist zondagochtend bij de kinderen in de kerk. We moesten daardoor – opnieuw – aan jullie denken. Aansluitend hebben we voor jullie gebeden, voor jullie geknutseld en kaartjes geschreven. De postpakketjes zijn nu daadwerkelijk naar jullie onderweg. Hopelijk bereiken ze jullie op tijd voordat het kerstfeest is en even later het nieuwe jaar weer begint.
Ook wij hebben van alles te oefenen en te leren in dit leven. Onder andere wat prioriteit mag krijgen: mensen, jullie. We beloven niet dat het vanaf nu beter zal gaan; maar we kunnen oefenen daarin. We doen niet alleen jullie tekort, maar missen ook zelf zoveel moois wat we door jullie kunnen ontdekken wanneer we jullie als gave van God mogen ontvangen.
Ana, Pedro,
een lieve groet van ons