“Er is daar iemand, een mens die al achtendertig jaren zijn ziekte heeft.
Jezus zegt tot hem: ontwaak, neem je draagbed op en loop!”
[Johannes 5 vers 5 en 8, Naardense Vertaling, © Skandalon 2005]
Wanneer ik de geschiedenis lees van de zieke man bij Bethesda, merk ik dat ik verschillende perspectieven kan lezen in het verhaal:
- Het perspectief van de omstanders die muggenziften over regels in plaats van blij te zijn voor deze man.
- Het perspectief van de andere zieken die achterblijven, terwijl deze man genezen wordt.
- Het perspectief van Jezus.
- Het perspectief van de zieke man zelf. In dit Monday Moment heb ik gekozen voor dit perspectief.
Daar lig ik dan zwetend en wachtend, stinkend afhankelijk. Water dichtbij maar altijd te laat. Iemand kijkt vanuit de Hoge op mij neer. Wat zal ik doen, wat moet ik? Me verstoppen achter mijn vodden en matrasje? Of naar me laten kijken? 'Wil je het', klinkt het, 'gezond worden?' En in die luttele seconden wijs ik onzinnig op het enige dat ik ken: Onmogelijk! Want stel, stel nou toch, stel nou toch dat Hij het meent? Een paar seconden lang ligt de keuze voor mij. Wat zal ik doen, wat moet ik? Hier blijven liggen, me wentelen in zelfmedelijden - "mijn situatie is het ergst van iedereen" - is zo veel makkelijker. 'Ontwaak' klinkt dan. Het resoneert in mijn ziel, mijn lijf, mijn alles. Ontwaak! Durf ik het aan om mij te laten redden? Heb ik de moed vrijuit te gaan terwijl - anderen hier blijven liggen en - mijn redder de volle laag krijgt? Heb ik de moed te bestaan? Te durven leven met schuld - ik vrijuit, Hij de shit? Heb ik de moed om te zijn? Ik krijg het aangeboden - 'ontwaak'. En ik? Wankel zet ik mijn eerste pasjes op weg naar het Leven.