Sinterklaas vs. kerstfeest

“Mam, ik vind Sinterklaas het allerleukste feest!” deelt Elianne enthousiast mee op één van de dagen voorafgaand aan 5 december. Hmm, ja, wat moet ik daar nu op zeggen terwijl we zojuist gestart zijn met het toeleven naar het kerstfeest aan de hand van i van Immanuel. We doen dat in de hoop dat we samen als gezin opnieuw onder de indruk mogen zijn van Jezus, van Zijn komst naar de aarde, en van Gods plan met de wereld, met ons.

We praten er een beetje over door waarom Sinterklaas het allerleukste is: “Dan krijg je lekker veel cadeautjes.” Ik merk dat iets in mij getriggerd wordt. We hopen en bidden dat onze kinderen, net als wij, onder de indruk zijn van Jezus. En Sinterklaas: prima, maar Jesus first, please.

Sinterklaas als allerleukste feest, terwijl we toeleven naar het kerstfeest. Er is iets in mij wat wil wedijveren met deze beleving en uitspraak. Er is iets in mij wat zich keihard in wil zetten: om dan maar geen cadeautjes met Sinterklaas te doen, maar juist met het kerstfeest – zodat Kerst het leukste feest wordt; om grootser, sierlijker, pompeuzer uit te pakken met het kerstfeest, zodat Sinterklaas daar schraal bij afsteekt. Om het vieren van de komst van Jezus een geweldige beleving te laten zijn, zodat het vieren rondom Jézus het allerleukste wordt.

God keert alles om

Wanneer ik er op een later moment nog eens over nadenk, treft het mij in mijn hart. Waarom: wedijveren? Hoezo: de indruk willen geven dat Kerst veel mooier is? Wat: vergelijken? Als, áls dat Gods manier zou zijn, waarom wordt de Koning van de wereld dan geboren in een achterafplaatsje? Als, áls het Gods bedoeling zou zijn om groots uit te pakken, waarom dan een pasgeboren kindje in een voerbak in het dierenverblijf? Als, áls God als beste uit de bus zou willen komen, dan strookt Jezus’ geboorte daar niet bepaald mee.

Ik merk het opnieuw. Het Evangelie gaat zo vaak zo lijnrecht in tegen wat ik logisch, of sterk, of krachtig zou vinden. Het Evangelie weet haarfijn onze eigen belangen, onze eigen strijd, onze eigen ideeën en ons zoeken naar eigen eer bloot te leggen en ons opnieuw en opnieuw te wijzen op dit kleine Kind in een kribbe. De Koning van het heelal, neergelegd in een voerbak.

Cadeau

Het gesprekje met Elianne ging nog even verder. Over Sinterklaas vieren, wat inderdaad super leuk is. En dat het helemaal bij haar kleuterleeftijd hoort dat zij dit het allerleukste feest vindt, en dat dit helemaal prima is. (N.b., uit Mosterdzaadjes: kleuters denken heel concreet – cadeautjes krijgen is héél concreet. Daarnaast zijn kleuters nog behoorlijk ego-centrisch – dit is niet verkeerd, maar is eenvoudigweg hun manier om hun plek in de wereld te ontdekken. Cadeaus krijgen is uiteraard helemaal prachtig vanuit dit perspectief.) Ik geef aan dat ik Sinterklaas ook een heel leuk feest vind, en dat cadeautjes heel erg leuk zijn. Maar ook benoem ik dat ik eigenlijk een ander feest wat we bijna gaan vieren nóg mooier vind: het kerstfeest, omdat er eigenlijk één cadeau is wat het allergrootste cadeau is dat we ooit hebben gekregen: Jezus.

Voor Elianne past het nog niet bij haar leeftijd en ontwikkeling om dit ook zo te zien. Ik merk dat ik de behoefte om te wedijveren los kan laten. Ik merk dat ik haar de tijd mag gunnen om te ontwikkelen zoals een kind ontwikkelt. Ja, nu is Sinterklaas het leukste. En dat is helemaal prima. En ja, ik hoop dat Sinterklaas leuk blijft, want wat een leuke familietraditie kan dit zijn! En tegelijkertijd hoop ik dat parallel daaraan een verlangen en ontdekking gaat groeien. Over de allergrootste paradox van de wereld; over God, die niet in het leukste, het mooiste, het grootste, maar in Jezus ‘Ja’ zegt tegen iedereen die het maar horen wil.