Het is tijdens zo’n spaarzaam moment waarop ik alleen in huis ben. De kinderen zijn naar school en peuterspeelzaal, manlief naar zijn werk. Het is het wekelijks moment waarop ik zelf niet werk, maar mijn agenda bewust leeg houd. Zojuist heb ik een kaars aangestoken, als een gebed naar God. Om licht, om nabijheid, om bij Hem te zijn.
En terwijl ik zit en staar naar het vlammetje, dringt het wonderlijke bestaan van een kaars tot me door. Een kaars brandt, wordt langzaam maar zeker kleiner, smelt, en verdwijnt uiteindelijk. Een kaars gaat letterlijk ten onder aan zijn eigen succes. Maar terwijl de kaars op raakt, heeft hij gedaan wat in de bedoeling van de kaars lag: branden, schijnen, licht en warmte verspreiden. En precies dat maakt de kaars een kaars.
Zoals een kaars…
De analogie met een mensenleven ligt ineens voor de hand. Langzaam maar zeker worden wij ouder. En ik, als moeder, draag de sporen van het ouder-worden letterlijk in mijn lichaam. Een zachte buik vol striae, een bekken dat nog steeds moet bijkomen van de zware last van het dragen van nog een kind, een beginnende rimpel hier en daar, en misschien zelfs wel een enkele grijze haar. Langzaam maar zeker word ik ouder, raakt mijn lichaam ‘op’.
Maar in plaats van dat ik dat als teleurstelling of pijnlijke confrontatie ervaar, zet de kaars mij aan het denken. De kaars doet wat hij moet doen: de kaars brandt, raakt langzaam op, zoals dat hoort bij een kaars. Zou dat voor mij ook werkelijkheid kunnen zijn? Dat het niet erg is dat mijn lichaam langzaam maar zeker ‘op’ raakt, omdat ik – óók via mijn lichaam – doe wat ik te doen heb: leven ontvangen en doorgeven, licht en warmte verspreiden, en gloeien van liefde?
Zou het kunnen dat dit ouder worden, dit ‘op’ raken, dit aftakelen van mijn lichaam, precies de bedoeling is, omdat precies dit mij mens maakt: mijzelf geven tot aan mijn laatste adem, in liefde en warmte en licht?
Het koninkrijk van de hemel
Jezus spreekt vaak in vergelijkingen – Het koninkrijk van de hemel is als…. De vraag komt in mij boven: zou het in lijn liggen met de woorden van Jezus, wanneer ik zeg: ‘Het koninkrijk van de hemel is als een kaars….’? Ik weet het niet. Maar één ding weet ik wel: we vieren bijna Pasen – het feest van Jezus, die langzaam maar zeker ‘op’ ging, om daarmee tot Zijn ultieme doel te komen: bevrijding voor alles en iedereen. Hij heeft alles gegeven, en juist dat was de weg naar leven.
Mag ik je uitdagen, tijdens deze dagen voorafgaand aan het Paasfeest, om te leven – heel doelbewust – vol liefde en aandacht voor jouw naasten? Om jezelf, in navolging van Jezus, te geven zonder terug te houden? Om ‘op’ te gaan in liefde, warmte, en licht, en daarin het mysterie van je bestaan te ontdekken. En durf je het dan aan om op Paasmorgen, samen met mij en talloze anderen, een kaars aan te steken?
Dit blog verscheen eerder bij Power to the Mama’s, een online platform voor christelijke moeders, waar ik maandelijks blog over geloofsopvoeding.