Een uitdagende stap!

Oh wat spring ik een gat in de lucht! Vandaag hebben wij te horen gekregen dat Elianne vanaf volgend schooljaar naar fulltime hb-onderwijs mag! Wát een opluchting!

Hoogbegaafd leven

Overdrijf ik, wanneer ik zeg dat we afgelopen jaren honderden driftbuien moesten sussen? Overdrijf ik, wanneer ik zeg dat er iets in ons prachtige meisje is geknakt afgelopen jaren, dat faalangst haar in zijn greep kreeg, dat haar perfectionisme haar belemmerde, dat de (mis)communicatie met anderen soms tot grote interne spanning leidde die er thuis (gelukkig!) vaak uit kwam, dat de angst om te falen soms zo groot werd dat dit zich in haar kleine lijfje vastzette en een uitweg zocht?

En overdrijf ik, wanneer ik zeg dat onze dochter hier zo door gegroeid is? Dat ze zó sterk is geworden? Dat ze haar weg heeft weten te vinden, dat ze haar grenzen beter durft voelen en aangeven, dat ze (soms) hulp durft vragen, en zich durft laten helpen? Dat ze zich staande weet te houden in groep en omgeving – ook als dit anders is dan vertrouwd?

Overdrijf ik, wanneer ik zeg dat mijn hart soms bijna breekt, van het aan moeten zien van pijn en teleurstelling en spanning, maar ook van trots en liefde?

Hoogbegaafdheid; wat een avontuur. De gedachte “Mag het niet een beetje normaler, alstublieft? Een beetje minder intensief?” kan al gauw opkomen. En is eerlijk gezegd ook best geregeld door mij heen geschoten. Maar afgelopen jaren heb ik geleerd om hoogbegaafdheid te ontvangen als een geschenk, en om onze dochter lief te hebben en op te voeden precies hoe ze is.

En nu een nieuwe stap

En nu mag er een nieuw hoofdstuk gaan beginnen. Vanaf volgend schooljaar krijgt ze fulltime hoogbegaafdheidsonderwijs. Nee, uiteraard zijn hiermee niet alle problemen ineens opgelost, uiteraard zal ze hier haar worstelingen moeten doormaken, en tegen grenzen aanlopen. Het wordt nog extra spannend omdat ze niet alleen overstapt naar een andere schoollocatie, met andere leermethoden, maar ook een klas overslaat (van groep 2 naar groep 4). Maar onze grote hoop en verwachting is dat ze hier mag gaan leren om werkelijk zichzelf te zijn, inclusief de uitdagingen die daarbij horen.

Onlangs mocht ze 2 dagen wennen bij deze nieuwe school. Onze reactie als ouders naar elkaar, toen ze naar buiten kwam, was: “Ze sprankelt!!” Er was iets aangeraakt in haar, iets wat afgelopen jaren is zoekgeraakt. Ze bruiste van leven en energie, van tomeloze enthousiasme en plezier.

Met open handen

‘Leven met open handen,’ was laatst een thema in een preek in onze kerk. Dat is wat ik in dit proces probeer te leren. Leven met open handen: enerzijds in onze open handen ontvangen wat God ons in onze dochter gegeven heeft, inclusief haar hb-zijn. Anderzijds God de regie laten houden, niet iets vasthouden in grijpende handen, maar het blijvend toevertrouwen aan een hemelse Vader die goed is. Want niet een hb-school, of passend onderwijs, of goede begeleiding brengt redding, maar onze ogen mogen gericht zijn op de Redder en Bevrijder zelf! De Vader die Zijn dochter blijvend vast zal houden!