De zomervakantie ligt achter ons. Sinds een paar dagen gaan onze kinderen weer naar school. Ik had er moeite mee, in het begin, om de zomervakantie te ‘be-leven’. Maar naar mate de tijd verstreek, ging het soms moeiteloos. Wat was het een mooie tijd, samen thuis met de kinderen. Ze bloeiden op, kwamen weer tot zichzelf, leefden zich uit, en speelden er op los. Het voelt als een heel kostbaar geschenk, en dat is het ook.
Geloofsopvoeding
Normaliter vind ik het mooi om tijdens de zomer een zomerproject te doen in het kader van geloofsopvoeding. Een speciaal boekje, of thema, wat de hele zomer centraal staat en waaromheen we Bijbelverhalen lezen en gesprekjes vormgeven. Ook voor dit jaar had ik diverse boekjes in huis. Er lag er zelfs één klaar om in te starten.
Toch hebben we dat niet gedaan. Sterker nog, deze zomer hebben we helemaal niets speciaals gedaan op het gebied van geloofsopvoeding: de boekjes verdwenen weer in de kast, we deden geen zomerproject, en ook geen gezinsmomenten. Mijn man en ik waren moe; heel erg moe. De laatste weken (maanden, eigenlijk) voorafgaand aan de zomervakantie waren heel hectisch, om meerdere redenen. We merkten allebei dat we geen puf hadden om nog ergens aandacht aan te moeten besteden. En dus besloten we: we gaan niets extra’s doen – we doen gewoon de dagelijkse dingen als Bijbelverhalen lezen en bidden, en that’s it. Het gaf een stuk ontspanning; en het mooie is: vanuit die ontspanning ontstaan juist weer mooie gesprekjes. Zomaar, eenvoudige, kleine dingen. Waarin God aanwezig blijkt in ons dagelijks leven.
Danktafeltje
Op de laatste zondag van de vakantie namen we even tijd. Tijd om een ‘danktafeltje’ te maken. Iedereen mocht dingen op een tafeltje zetten, die symbool stonden voor wat we in de vakantie hadden gedaan, ontdekt, of gekregen, en waarvoor we dankbaar waren. In minder dan een paar minuten puilde het tafeltje uit. Het was een zichtbaar ‘Dank U God’.
Daarna baden de kinderen voor hun juffen en klasgenoten, om vervolgens bovenop de tafel te klimmen om door ons als ouders gezegend te worden voor het nieuwe schooljaar. En zo eindigde de zomervakantie, en begon het nieuwe seizoen.
Ja, komend seizoen hoop ik me weer in te zetten voor de geloofsopvoeding van onze kinderen. Ik hoop dat we er weer een passende vorm voor kunnen vinden om gezinsmomenten te houden en samen bezig te zijn met de verhalen van God. Tegelijk wil ik ook blijven zoeken naar momenten als deze zomer; waarin eenvoudigweg het ‘zijn’ het doel is, om dat bewust te beleven samen met Degene die ‘is’.
Want geloofsopvoeding is zo anders, zoveel meer, zoveel rijker, zo veel omvattender dan iets wat we ‘doen’. En juist dát wens ik voor mijn kinderen; dat ze eenvoudigweg ‘leven’, samen met Degene die Leven ís.