Een onverwachte wending

Soms neemt het leven een onverwachte wending. Voor mij nam het leven op 1 oktober jl. zo’n draai. Mijn man stuurde mij een berichtje door: ‘Dit is jouw nieuwe job!’ Erbij een vacature. ‘Nee hoor,’ dacht ik. Tot ik ging kijken, inlezen, denken, bidden, en praten. Daarna nog veel meer denken, bidden, en praten. Een sollicitatiegesprek volgde. Een tweede gesprek daarna. En een dag later kwam een telefoontje: we bieden je de baan graag aan.

Zoals je wellicht weet, nam ik zo’n 2 jaar geleden een drastisch besluit. (Zie: een nieuwe stap). Ik zegde mijn baan op. De hoofdreden daarvoor was dat ik weer gezond wilde worden; dat ik alle tijd en energie in mijn revalidatietraject moest kunnen stoppen. Wat hebben we getwijfeld over die keuze; als (vrouwelijke) theoloog je baan opzeggen, is niet evident. Maar toch was het voor ons duidelijk dat dit de weg was om te gaan – doorgaan zoals het ging, was geen optie meer.

En nu mag ik binnenkort starten met een nieuwe baan; hoe wonderlijk is dat! Op de dag af 2 jaar nadat ik wegging bij mijn vorige werkgever, start ik met een nieuwe job. Ik mag de komende 3,5 jaar aan de slag als research-medewerker bij de leerstoel ‘De kerk in de context van de islam’. Op een fantastisch thema, namelijk inclusiviteit – een thema waar ik heel enthousiast over ben. Deze leerstoel is gevestigd aan de Vrije Universiteit, en 2 dagen in de week mag ik mij met mijn kennis en ervaring inzetten hiervoor. Ongelooflijk spannend en uitdagend.

Afgelopen 2 jaar zijn soms heel zwaar geweest, maar het was vooral ook een geschenk. Wat heb ik veel mogen leren over mijzelf en mijn functioneren (mede dankzij een fantastische coach); wat heb ik hard mogen werken aan mijn revalidatietraject en wat zijn we ver gekomen (mede dankzij een fantastische fysiotherapeut); wat heb ik mooie schrijf- en spreekprojecten mogen opzetten; en wat ben ik als persoon, en wat zijn wij als gezin, gegroeid. Deze weg had ik nooit zelf gekozen, maar het was een geschenk. God was erbij en Hij weet levens blijkbaar op wonderlijke wegen te leiden. Hij is trouw!

Ik kijk uit naar deze nieuwe stap. Spannend vind ik het, dat wel. Maar het lijkt me ook heerlijk om intellectueel flink uitgedaagd te worden en een bijdrage te mogen leveren aan een project met een thema dat mijn hart heeft.

Een nieuwe stap doet tegelijkertijd een beetje pijn. Want het betekent ook dat ik de komende periode (in elk geval tot aan de zomer 2020) geen nieuwe preek- en workshopaanvragen kan aannemen. Ik wil eerst de ruimte nemen om te gaan ervaren hoeveel tijd en energie dit van mij vraagt, en hoeveel tijd er beschikbaar blijft om daarnaast bezig te zijn. De tijd zal het leren.

Immanuel – God met ons. Daar ben ik mij van bewust als ik terugkijk en met dat geloof wil ik vooruitgaan. Ik ben dankbaar dat ik mijn talenten mag inzetten om iets van Hem te weerspiegelen. God is groot.