9 maanden +

Een enkele keer deel ik hier op dit blog een post over mij persoonlijk. Zo ook vandaag; want vandaag…? Vandaag is een dag met een gouden randje!

Negen maanden

‘Negen maanden op, negen maanden af.’ Dat is een beetje het mantra voor zwangerschappen: negen maanden ben je zwanger, en daarna duurt het nog eens negen maanden om te ‘ontzwangeren’. Vandaag is het bij mij (ongeveer) negen maanden plús vier jaar geleden dat ik bevallen ben van onze jongste. Negen maanden plus vier jaar; wat een tijd!

Al die tijd heb ik moeten revalideren. Vele, vele uren; wekelijkse contactmomenten met talloze artsen; eindeloze oefeningen; grote frustraties en trotse prestaties; van alles passeerde de revue.

Stapjes

In het najaar van 2017 was de stand van zaken weinig belovend; ‘Misschien moeten we bedenken dat dit het wel eens zou kunnen zijn,’ opperde de zoveelste arts voorzichtig. Maar daar had ik geen vrede mee. Ik zocht verder, en kwam bij de meest geweldige fysiotherapeut die er maar bestaat. Vanaf het allereerste begin zag zij nog wél mogelijkheden. En stapje voor stapje nam ze mij mee in een traject dat uiteindelijk nóg eens 2,5 jaar zou duren.

Wat ging het soms langzaam; wat ging het soms moeizaam, en wat deed het soms pijn. Maar keer op keer, wanneer ik er zelf haast niet meer in kon geloven, hield zij hoop en wist ze me verder te krijgen. Met hele kleine stapjes, maar het ging vooruit. De keren dat ik bij haar geweest ben, zijn haast niet te tellen. En vandaag? Vandaag was de grote dag. Vandaag kwam ik voor het laatst!

Een gouden rand!

Nee, ik ben niet hersteld; mijn lichaam is blijvend beschadigd. Ik zal mijn leven lang flink moeten blijven trainen, om daardoor met zo min mogelijk pijn door het leven te gaan. Ik zal best nog eens terug moeten naar fysio. Maar het hele traject is voorbij, afgesloten! Ik mag en kan het nu zelf!

Ja, dit is echt een dag met een gouden randje. Vier jaar en negen maanden geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan, dat de weg zo zou lopen. Maar het is gegaan zoals het is gegaan. En wat ben ik dankbaar voor waar ik nu mag staan en voor wie ik nu mag zijn. Het is echt ‘Eben-Haëzer’!