Mijn kind is uitzonderlijk hoogbegaafd

Deze week is het ‘De week van de hoogbegaafdheid’. Een week, speciaal om hoogbegaafdheid positief op de kaart te zetten. Want het woord ‘hoogbegaafd’ roept lang niet altijd positieve gedachten en gevoelens op en het blijft een heikel thema om openlijk te bespreken.

Coming out

Ik zocht het terug op mijn blog, en zag dat ik zo’n 4 jaar geleden er na lang wikken en wegen voor koos om open over dit thema te gaan zijn. Zie mijn eerste blog hierover uit 2017: Mijn kind is hoogbegaafd. Dat voelde -voor zover ik me daarin kan inleven- als een coming-out: dit zijn wij.

De afgelopen jaren heeft dit besef – ‘dit zijn wij’ – bevrijding gegeven, ruimte, erkenning van onszelf. Ja, dit zijn wij. Ruimte om te zijn wie je bent, om te zijn hoe God je heeft bedacht, je thuis voelen bij jezelf, je niet langer af te meten naar anderen (klopt wat ik doe nu wel? de rest doet het zo anders..) maar te ontdekken wie je bent en daar naar te leven, in al zijn kracht en in al zijn beperktheid.

Hoogbegaafdheid is een persoonskenmerk dat bij 2 à 3 % van de bevolking voorkomt, afhankelijk van de gehanteerde definitie. Intelligentie is een essentieel onderdeel, maar hoogbegaafdheid is méér dan alleen een hoog IQ. Gedrevenheid, autonomie, creativiteit, sensitiviteit zijn andere aspecten van hoogbegaafdheid.

https://www.weekvandehoogbegaafdheid.nl/over-de-week-van-de-hoogbegaafdheid/.

Coming out #2

En toch bleef er soms iets knagen. Ja, mijn kinderen en ikzelf zijn hoogbegaafd – ja, dat aanvaard ik inmiddels helemaal. Maar wat als de ’typische’ kenmerken van hoogbegaafdheid niet alles zijn? Wat als je zelfs in een groep met hb-ers het idee hebt dat je regelmatig op een andere golflengte zit? Wat als het plusaanbod in de klas (wat echt heel ruimschoots is) bij lange na niet passend blijkt te zijn? Daarom vandaag coming out nummer 2: mijn kind is uitzonderlijk hoogbegaafd.

Het kwam niet als verrassing, maar toch als shock om het zwart op wit te zien: een niet te meten testuitslag, oftewel een iq van 145+. ‘Uitzonderlijk hoogbegaafd’ is het labeltje wat men daar aan hangt. Inmiddels is dit labeltje ook in ons huis meer geïntegreerd: dit is – opnieuw – wie we zijn. En daar mag alle ruimte voor zijn.

Vragen

Tegelijk roept dit een boel vragen wakker. Maar hoe dan? We zijn echt geen enorme uitblinkers op één specifiek onderwerp, we gaan echt niet op jonge leeftijd een universitaire graad halen, we zijn echt niet zo intelligent dat we alles weten van een bepaald thema. Hangt er al een stigma rondom het woord ‘hoogbegaafd’, hoeveel te meer is dat bij ‘uitzonderlijk hoogbegaafd’.

En toch… toch wil ik er voor kiezen om ook hier open over te zijn. Want dit aspect van ons ‘zijn’ bepaalt opnieuw een heel deel van hoe we ons leven inrichten, geeft erkenning, en legt – in eerste plaats aan onszelf – een heleboel uit over waarom we dingen ervaren zoals we dat doen. Want ‘uitzonderlijk hoogbegaafd’, dat draait niet (alleen) om het iq-cijfer. Dat draait om, zoals de speltherapeut die ons begeleidt zei: ‘Alle kenmerken van hoogbegaafdheid, maar dan in intensiteitsgraad 10.’ Oef, die kwam binnen – en gaf tegelijkertijd ruimte door dat inzicht: ‘Hierdoor komt het dus.’

(Uitzonderlijk) hoogbegaafd geloven

Op dit blog heb ik er voor gekozen om niet over hoogbegaafdheid in het algemeen te schrijven – daarover is genoeg te vinden op het www. Ik wil daarentegen juist graag schrijven over de relatie tussen hoogbegaafdheid en geloven. En dus ook over de relatie tussen uitzonderlijk hoogbegaafd zijn en geloven. Want dat dit met elkaar verweven is, daar heb ik geen twijfel over.

Afhankelijk van hoe mijn huidige zwangerschap verder verloopt, wil ik hier de komende tijd graag meer aandacht aan geven. We gaan zien of dat lukt. Voor nu ‘enkel’ een aantal vragen die dit thema oproept bij mijzelf.

Waarom God ‘uitzonderlijke hoogbegaafdheid’ een goed plan vond in ons gezin? Dat weet ik niet zo helder. Wat dit voor de toekomst gaat betekenen? Idem: dat weet ik niet. Maar voelen hoogbegaafden zich soms al ‘alleen’ in hun geloofsbeleving (zo’n 2-3% van de bevolking is hoogbegaafd, ofwel in een kerk van 100 mensen zijn gemiddeld 2-3 mensen hoogbegaafd), hoeveel te meer uitzonderlijk hoogbegaafden (een heel klein percentage van de bevolking). Wat betekent dit voor kerk-gang, en betrokkenheid op een lokale kerk? Wat doet dit qua geloofsbeleving? Hoe ervaar je als uitzonderlijk hoogbegaafde je geloof? Wat stimuleert je daarin, en wat remt juist?

Een boel vragen; hopelijk lukt het de komende weken hier een beetje aandacht aan te geven en iets te delen over inzichten die wij al gaandeweg opdoen in ons zoekproces. Want één ding daar geloof ik in: ook dit proces is iets wat door God gewild en bedacht is voor ons leven. So let’s make the best of it!