God, u keek diep in ons hart.
U wilde weten of we goed of slecht waren,
en of we u trouw zouden blijven.
Daarom bracht u ons in moeilijkheden.
U liet ons veel lijden,
en u stuurde vijanden op ons af.
Steeds waren we in groot gevaar.
Maar u redde ons,
en u bracht ons naar een vruchtbaar land.
[Psalm 66 vers 10-12, Bijbel in Gewone Taal © Nederlands Bijbelgenootschap 2014]
De auteur van deze psalm dankt God voor uitredding, en plaatst zichzelf daarbij in de gemeenschap die vanuit het verleden door God geleid werd. De redding in het verleden gegeven, kristalliseert zich ook in het ‘nu’ van de auteur weer uit, en dat geeft vertrouwen in God, in het Leven.
Het doet mij denken aan een uitspraak die mijn coach deed in een gesprek dat ik met haar had. Een gesprek ter voorbereiding op de heel spannende bevalling die mij te wachten stond. Zei zij: “Het Leven draagt ons allemaal, maar ons verzet veroorzaakt trauma.” Oftewel: laat je maar dragen door de stroom, je leven zal zich echt ontvouwen. Juist het vechten tegen hoe je leven is, veroorzaakt zo vaak pijn. Durf het aanvaarden en merk dan dat je wonderlijk genoeg gedragen wordt.
Niet zoals het volk Israel, dat zich verzette tegen de stroom van het leven, met als gevolg een 40-jaar lange omweg door de woestijn voordat ze het land Kanaän bereikten. Vertrouw maar.
Durf je Mij
vertrouwen
dat je er wel
komt:
in Kanaän?
Ik draag je door
de jaren heen,
rust jij maar in
Mijn hand,
vertrouw Me.
Ik breng je echt waar
je mag komen.
Ik draag je door
je leven naar
het Leven.
Lig maar,
rust maar.
Loop, ga,
vertrouw maar.
Ga in mij - en Ik in jou.
Verzet je niet
tegen de stroom,
maar laat je dragen
en dan
kom je er. In Mij.