26 juli 2021
Vroeg in de ochtend. Ik word wakker – zoals alle afgelopen dagen door de knorrende en smakkende geluidjes naast me. Jiska begint aan de dag – zoals alle afgelopen dagen wat te vroeg naar mijn zin. Ik blijf stil liggen in de hoop zo nog een poosje te kunnen rekken. Jiska valt weer in slaap, wordt wakker en doet nog een paar kleine dutjes. Tussendoor sabbelt ze op haar handjes, op zoek naar meer – ze wil drinken, zich laven aan mijn borst, vol raken van melk, warmte, liefde, samenzijn.
Wanneer ik het niet langer kan rekken zonder dat ze in een fikse huilbui zou uitbarsten, hijs ik mijzelf overeind. Ik voel het al even: dit wordt weer een dag met pijn. Vanuit mijn nek straalt het door mij heen; het deprimeert me. Ik moet mezelf bij de kladden grijpen om me niet weg te laten zinken in sombere gedachten en depressieve gevoelens. Ik bedenk de remedie die ik geregeld toepas: kijk eens naar een paar kleine, mooie dingen om je heen en benoem 3 dingen waar je dankbaar voor bent. Het werkt vaak en toch irriteert het me. Het voelt zo simpel, ofzo.
Jiska drinkt; ze dut weer langzaam weg en raakt verzadigd. ‘Vlees van mijn vlees,’ denk ik regelmatig, naar Adam in Genesis. Vanuit mijn lichaam geboren, vanuit mij ontstaan, en nu levend door wat mijn lichaam produceert: melk, warmte, aanraking, zorg, liefde. Nieuw leven voortbrengen is rijk; niets wat zo intens is als dit. Maar het is ook een offer; het kost veel – misschien wel alles. Door dood heen ontstaat nieuw leven, het is het mechanisme van de Schrift, van het Leven. Ik ervaar het aan den lijve. Ik zit en voed, de houding wordt ongemakkelijk; mijn lichaam protesteert. Ja, ik voel het, dit wordt weer een dag vol pijn. En toch zal ik doorgaan. Om liefde gaan wij een leven – schreef Huub Oosterhuis – om alles of niets met jou.
Ik vind dat spannend. Het ‘niets’ wil ik niet, het is zo leeg. Dan dus het ‘alles’. Alles met jou. Ja. Dat is alles geven, tot in de dood. Maar dat is ook ‘alles’ van mij – ik kan dus niet mijn eigenaardigheden verborgen houden, mijn kwalijke kanten, die trekjes waar ik nu al van weet dat ik schade berokken bij de mensen die ik het meest hartgrondig liefheb.
‘Alles of niets met jou.’ Word ik dan bemind? Vastgehouden? Niet alleen gelaten?
En jij? Kan ik jou blijven beminnen? Vasthouden? Nabij blijven?
‘Om liefde gaan wij een leven – wagen wij dood na dood.’
Oktober 2021
‘Vogeltje van de bergen,’ galmt één van de oudste kids door het huis tijdens het omkleden ’s avonds. Ja, dit lied van Huub Oosterhuis gaat al een tijdje mee; het klinkt waarschijnlijk vaker uit mijn mond dan ik mij bewust ben. Mijn kinderen nemen het over. Al zullen ze nog geen clou hebben wat ze zingen, over het vogeltje dat dapper door zwoegt, laat het waar zijn – ja, laat het waar zijn: dat wij doorgaan om wat wij (nu enkel nog vanuit de verte) van liefde hebben gehoord.
De poster van dit lied van Huub Oosterhuis is te downloaden via MijnKerk. Trijntje Oosterhuis, de dochter van Huub, heeft het lied ingezongen. Dit is te beluisteren via Om Liefde.
Het leven is niet volmaakt; er is veel gebrokenheid. Maar in die gebrokenheid ontstaan inkijkjes naar het Goddelijke.
De gebrokenheid weerhoudt ons niet van het leven hier op aarde, maar is een deel van het leven. Leven met een hoofdletter; Leven voluit.
Ik schrijf onder ‘Gebroken Leven’ over onze persoonlijke situatie, over o.a leven met chronische pijn, me heel goed bewust dat elke situatie zijn eigen gebrokenheid kent. Ik schrijf om te delen, om herkenning, om openheid.