Wat kan je met je lichaam veel ontdekken over God! Met je ogen, oren, mond, door te voelen, en…door je neus. Daarover gaat deze week ons laatste gezinsmoment in de serie ‘Geloven met je zintuigen’: iets van God ontdekken door je neus. De kerngedachte van dit gezinsmoment is dat God ons iets geeft, én dat God iets van ons ontvangt; en dat allebei heeft met je neus te maken.
Je neus
Voordat we aan tafel gaan zitten, pakken we de grote figuren van het eerste gezinsmoment in deze serie er weer bij. Er is al van alles getekend, en we praten er kort over wat we hier nog van weten: met onze oren kunnen we luisteren naar de woorden van God, met onze mond kunnen we goede dingen tegen elkaar zeggen, enz. Maar er ontbreekt nog iets: een neus. Elianne en Joël tekenen die op hun figuur. Aansluitend eten en drinken we iets lekkers, terwijl we nog eens luisteren naar het themalied “Ik ben”.
We praten over onze neus: wat kun je met een neus doen? Ja, ruiken. Maar ook: ademhalen, of snuffen, of je neus ophalen, of… Vandaag gaat het over twee dingen die je met je neus kunt doen: iets wat God aan ons geeft, en iets wat God van ons wil ontvangen.
God geeft iets aan ons
Op tafel ligt een lege ballon. Klein, plat, niet leuk om mee te spelen. Het wordt pas leuk wanneer we de ballon opblazen, als er adem in komt. We blazen de ballon op. Onverwacht laten we de ballon weer los, en de ballon vliegt door de kamer. Joël schrikt zich wezenloos, maar ligt daarna dubbel van het lachen. Keer op keer laten we de ballon door de kamer vliegen. Door adem ontstaat er leven, ontstaat er iets moois.
Zo is het ook bij ons. We doen een spelletje: mond dichthouden en je neus dichtknijpen. Wie houdt dit het langste vol zonder adem te halen? Met dichtgeknepen neuzen kijken we elkaar aan tot we het niet meer volhouden en een grote teug adem nemen. Zonder adem kunnen wij niet leven, gaan we dood.
We lezen Genesis 2 vers 7, uit de Bijbel in Gewone Taal. “Toen maakte God, de Heer, de mens. Hij maakte hem van aarde. Hij blies adem in zijn neus, en toen ging de mens leven.” God geeft iets aan ons, wat met onze neus heeft te maken: adem. Zonder adem kunnen we niet leven. Zonder God kunnen we niet leven.
God ontvangt iets van ons
God geeft ons niet alleen iets, Hij kan ook iets van ons krijgen. Dat heeft te maken met iets anders wat je met je neus kunt doen: ruiken.
Eerst testen we ons eigen reukvermogen door middel van geurdoosjes die op tafel staan. In elk kartonnen bekertje zit iets met een sterke geur. We kunnen het niet zien, maar door de gaatjes in de folie die eroverheen zit, kunnen we het wel ruiken. Aan ons de opdracht om te ontdekken wat er in de reukdoosjes zit. Sommige doosjes ruiken lekker: kaneel, citroensap, satésaus. Andere doosjes stinken: vis, koffiedik, knoflook. Vooral Elianne is er een meester in om de geuren te traceren. Stinken de doosjes, dan word er een vies gezicht getrokken, en willen we dat doosje niet in onze buurt hebben. Ruikt het lekker, dan is het juist heerlijk en wil je wel blijven ruiken.
We lezen Psalm 141 vers 2: “Laat mijn gebed opstijgen als wierook, als de geur van een offer in de avond.” God wil iets van ons krijgen; als wij bidden, is dat voor God alsof Hij een heel lekkere geur ruikt. En wat hebben we net ontdekt over lekkere geuren? Die wil je graag heel dichtbij je hebben. Zou het zo misschien ook met God kunnen zijn…?
Ons gebed als geur
Als afsluiter pakken we er 4 kleine geurkaarsjes bij. Allemaal bedenken we iets wat we graag tegen God willen zeggen. En als symbool van dat gebed steken we om de beurt een geurkaarsje aan. Ons gebed als een geur voor God; voor God die dichtbij is..
Zoals ik al had verwacht, had Elianne er nog geen genoeg van; ze vindt het geweldig om tijdens de gezinsmomenten samen dingen te doen. Ik had hier al rekening mee gehouden, en als extraatje nog een grappig neus-spelletje klaar staan. Twee borden, in het ene bord liggen 
maispops (maar watjes, of andere lichte dingen kunnen ook prima). Op het puntje van onze neus smeren we een beetje vaseline. En nu is de taak om – zonder onze handen te gebruiken – de maispops van het ene bord in het andere te krijgen; met onze neus dus. Het liefst zou ik een filmpje hiervan plaatsen, het was hi-la-risch 🙂 Vooral Joël bleef maar schateren. En naast dat het zo een heel gezellig en grappig gezinsmoment was, was het ook een mooie afsluiting van deze serie over God ontdekken met je zintuigen.