Een nieuwe stap

22 november. Dat is voor mij een beetje de datum van “een nieuwe stap”. Maar liefst 13 jaar geleden zette ik op 22 november een hele nieuwe stap: de stap naar verkering met Jesse ? Nooit spijt van gehad. (L) En nu, precies 13 jaar later, volgt er weer een nieuwe stap. Een stap die ik niet had kunnen vermoeden om te zetten: de stap om een punt achter mijn werk te zetten.

Baan-loos

Een nieuwe stap zet ik vandaag. Twee weken geleden heb ik al getekend, en vanaf vandaag is het besluit definitief. Vanaf begin volgend jaar ben ik ‘baan-loos’. ‘Werk-loos’ zou ik niet zeggen, want genoeg te doen. Maar mijn baan heb ik opgezegd. Een nieuwe stap die ik, allereerst, voor mezelf zet – zie mijn vorige blog over No more dreaming. Er moet nóg meer tijd komen voor revalidatie en herstel, voor zoeken naar mijn ‘ik’ en, hopelijk, voor weer opnieuw kijken naar de toekomst.

Maar deze nieuwe stap zet ik ook voor mijn gezin. Om, door meer rust en minder stress, een betere moeder te kunnen zijn, een prettiger vrouw, een blijer persoon in huis. Om de druk van het re-integratietraject op mijn werk niet meer steeds te hoeven voelen op ons gezin. Om energie te hebben voor de intensieve begeleiding van onze kids. Kortom: om het beste te zoeken voor ons als gezin.

Spannend

Vet spannend vind ik het, deze “nieuwe stap”. Ik had een unieke baan (ik werkte als theoloog bij een ontmoetingscentrum voor christenen en moslims). En dat moet ik nu echt loslaten. Ook persoonlijk komen er allerlei vragen en onzekerheden boven: gaan we dit financieel wel redden, vind ik ooit nog een nieuwe baan (voor vrouwelijke theologen liggen de banen niet voor het oprapen), wat als…., hoe….?

Tegelijkertijd heb ik deze stap heel doelbewust gezet. Al begrijp ik het niet helemaal (maar to be honest: wat begrijp ik nog wél, nadat ons leven na de geboorte van Joël zo op zijn kop is gezet?), en weet ik niet wat de toekomst gaat brengen, ik weet wel dat deze stap op dit moment de goede is. En dus zet ik, met onzekere en tegelijk bewuste pasjes, deze nieuwe stap. Vandaag, op 22 november.

Dromen

En zo ben ik ineens ‘thuisblijfmoeder’. Met meer tijd en aandacht voor mijn gezin (inclusief mijzelf), tijd voor revalidatie, meer rust, en meer tijd om te schrijven. En over dat laatste….dat is stilletjes toch weer een droom die uitkomt…binnenkort meer hierover!

Deze 22 november is zo ineens opnieuw een datum van “een nieuwe stap”. En al doet het een beetje pijn, ik hoop dat ik over 13 jaar ook van deze stap kan zeggen: “Nooit spijt van gehad.”