No more dreaming

Vandaag is dit blog jarig! 2 jaar oud is dit blog geworden. A dream has come true, schreef ik precies 2 jaar geleden: de droom van een eigen website om dingen te kunnen delen uit mijn zoektocht naar het goede. Begin dit jaar schreef ik een blog over gebroken dromen: over de rauwe werkelijkheid van de afgelopen 2,5 jaar waarin de ene na de andere droom sneuvelde. En nu, vandaag, op het feestje van 2 jaar zoekennaarhetgoede.nl, een blog over ‘No more dreaming’.

Grenzen

Afgelopen 2,5 jaar waren pittig; soms gewoonweg ondraaglijk. Fysiek heb ik nog nooit zo veel aandacht aan mijn lichaam moeten geven middels revalidatie en voeding, terwijl ik tegelijkertijd 2,5 jaar lang 24/7 pijn heb gehad. Mentaal is er nog nooit zo’n enorm appèl op me gedaan als de laatste jaren, met een burn-out als gevolg. En geestelijk is er in mijn geloof een heuse aardverschuiving ontstaan, toen niet bleek te kloppen waar ik altijd in geloofde.

Nog nooit heb ik zo definitief en hard kennisgemaakt met mijn grenzen. De constante strijd tussen je kinderen het beste willen geven maar simpelweg zelf niets meer te geven hebben. Om van bizarre uitputting te reageren op manieren die je niet wilt. Om idealen te zien sneuvelen en de kostbare tijd van de jonge leventjes van je kinderen als water door je vingers te voelen wegglijden. En er niets aan te kunnen doen. Om te bidden tot je keel hees is en je niet meer weet wat je überhaupt nog bidden moet. Wat een herkenning in dit prachtige gedicht van Maria.

Ik merkte dat ik in deze periode toch steeds weer staande bleef door te blijven dromen. Door steeds weer te denken: ‘Straks wordt het beter,’ ‘Nu eerst nog dit revalidatietraject, en dan ben ik sterker,’ ‘Eerst meer slapen en uitrusten, dan komt alles goed,’ ‘Als…dan…’ Kortom: dromen en blijven hopen.

No more dreaming

Al langer knaagde die droomwereld. Na 2,5 jaar dromen en hopen word je steeds realistischer. En vorige week, tijdens een bezinningsmomentje, schreef ik ineens op: “Ik leef steeds met het idee: ‘Het wordt beter’. Maar wat als ik niet meer verder beter word? Wat als het zo blijft zoals het nu is? Als dit het is? Wat dan??” Die vraag móést beantwoord worden. En al vrij snel werd het antwoord me duidelijk: “Als dit het is, dan wil ik nú leven. In het nu. Hier. Vandaag. Niet morgen, vandaag. Niet in verleden, vandaag. Ik wil omarmen wat ik nú heb. Inclusief het – zo gehate – gemis.”

Dat is een mind-switch, de situatie anders-om bekijken. En dat is eng. Want het is veel gemakkelijker om te blijven dromen van betere tijden.

Maar dromen zijn maar één kant van de medaille. En – hoe paradoxaal – juist de gebroken dromen in het nu, laten mij iets zien van Gods droomwereld. Niet als ‘opium’, maar als besef: dit hier is niet het einde van mijn, van mijn kinderen, van Gods verhaal.

Typisch 2

Bij tweejarigen denken we al gauw aan de typische “twee-is-nee” fase. Maar bij tweejarigen hoort ook het kenmerkende “leven-in-het-nu” – ik hoef maar naar Joël te kijken om me daar steeds weer bewust van te worden. Vandaag wordt dit blog 2 jaar. En ik ga de uitdaging aan. Om te leven in het nu. In het niet-ideale, niet-perfecte, niet-volmaakte nu. Maar wel in het nu waar betonscheuren een opening zijn voor bloemen. Waar barsten van een kruik zicht bieden op flakkerend kaarslicht. Waar een druilerige hemel het decor is voor een regenboog. Waar een kruis een teken is van hoop.

“No more dreaming.” Natuurlijk is dat niet waar. Ik blijf dromen als nooit tevoren – in één van mijn volgende blogs zal ik hier iets over delen. En tegelijkertijd is het wél waar: ik wil 2 zijn, ik wil niet meer leven in een droomwereld, maar nú, híer, waar God – gek genoeg – toch altijd ook is.

Ik weet nog niet precies wat de impact van deze tweede verjaardag gaat zijn op dit blog. In elk geval zal ik dit blog de komende tijd langzaamaan gaan herstructureren, en her en der andere inhoud geven. Wordt vervolgd dus. Voor nu: happy birthday!

bron foto 1