Het handige van al langere tijd houden van gezinsmomenten, is dat er inmiddels een aanzienlijke verzameling gezinsmomenten is. Zeker bij de jaarlijks terugkerende verhalen rondom de christelijke feesten, is dat ideaal. Zo konden we deze week teruggrijpen op een al eerder gehouden gezinsmoment over de verschijning van Jezus aan Thomas.
Je ziet het niet..
We vertellen dat het verhaal van vandaag gaat over iets wat je niet kunt zien, maar wat er wel is. En terwijl we iets lekkers eten en drinken, schrijven we op kleine memo-briefjes allerlei dingen die er wel zijn, maar die we niet kunnen zien. Dit is best abstract, en ik was dan ook benieuwd of de kinderen deze gedachte al zouden kunnen volgen. Voor Joël is het nog wat teveel gevraagd, maar Elianne heeft het gelijk door en noemt als allereerste: “Hoe planten groeien; je ziet dat ze gegroeid zijn, maar je ziet ze niet groeien.” En zo verzinnen we nog een heel aantal dingen die er wel zijn, maar die je niet kunt zien: warmte, de wind, liefde, God.
Aan een touwtje in de kamer, hangen lekkere koekjes. Eén voor één krijgen we een blinddoek voor. Nu kunnen we de koekjes niet meer zien, maar ze zijn er nog wel. Omstebeurt mogen we koekhappen: een koekje dat we niet meer zien, maar er wel is.
Gelukkig ben je
Vervolgens pakken we de memo’s er weer bij. We splitsen in tweetallen, en beelden één van de woorden uit, waarbij de anderen mogen raden wat we bedoelen. En zo wordt er flink geblazen om ‘de wind’ uit te beelden, wordt er een heerlijk kleedje over ons heen gelegd om ‘warmte’ te geven, en wordt er antwoord gegeven op een hele moeilijke vraag, om ‘wijsheid’ te symboliseren. We ervaren de werkelijkheid van deze woorden, zonder dat we het echt kunnen zien.
Aansluitend lezen we het verhaal van Tomas. “De ongelovige Tomas,” zoals hij vaak wordt genoemd. Hij geloofde in eerste instantie niet dat Jezus was opgestaan uit de dood. Hij wilde het eerst met zijn eigen ogen zien. En Jezus zegt tegen hem: de mensen die mij niet zien, en toch geloven, die zijn gelukkig!
Kort praten we hierover door. Over dat wij Jezus niet kunnen zien met onze eigen ogen. Maar dat we wel mogen geloven dat Jezus is opgestaan, dat Jezus leeft. En dat Jezus daarover zegt: dan ben je gelukkig!
Ik zie, ik zie
Soms vind je liedjes die naadloos aansluiten op het verhaal. Zo ook vandaag. We luisteren het (voor ons) nieuwe liedje: “Ik zie ik zie wat jij niet ziet” (geschreven door Reinier Sonneveld), waarin ook dingen benoemd worden die we niet kunnen zien, maar die er wel zijn – waarna de link met God gelegd wordt. Mooi!
En, zoals ik al had verwacht, hebben de kids er nog geen genoeg van. Daarom doen we als afsluiter nog een spelletje: “Black box”. Op tafel staat een doos met 2 gaten erin; zo kun je niet in de doos kijken, maar wel voelen. Iemand wacht op de gang, terwijl de anderen een voorwerp in de black box stoppen. Teruggekomen, mag degene die aan de beurt is raden wat het voorwerp is. Door goed te voelen, wordt dit duidelijk. Het is niet te zien, maar het is er wel.
En zo sluiten we weer een gezinsmoment af. Een gezinsmoment waarin we opnieuw konden luisteren naar die woorden van Jezus: “Gelukkig ben je…”