Jesse gaat weg naar zijn werk. Hij geeft Joël, onze peuterzoon, een knuffel en zegt: “Doeg jongen!” “Tot ‘navond’, papa”, reageert Joël.
Ik plof neer op het stukje bank dat nog vrij is. Om me heen is de vloer bezaaid met speelgoed. Over de tafel verspreid liggen stapels en stapels tekeningen en tijdschriften. Op de achtergrond klinkt de dreigende melodie van ‘het-einde-van-het-schooljaar’.
Einde-van-het-schooljaar-perikelen
Kon ik tot vorig jaar nog denken: ‘Dat valt toch wel mee?’, nu ik zelf bij de club hoor van ouders-met-schoolgaande-kinderen, weet ik wel beter. HET VALT NIET MEE. Het lijkt wel alsof we met ons allen nog even alles eruit willen persen wat er maar uit te halen valt, deze laatste dagen voordat de zomervakantie begint. Ik merk het zelf, ik merk het aan onze kinderen, en ik merk het aan de mensen om mij heen. Iedereen is moe. MOE met hoofdletters. Toe aan vakantie.
En dan ook nog dit
En dan ook nog een blog over geloofsopvoeding. ‘Geloofsopvoeding; nóg iets dat erbij komt.’ Herkenbare gedachte?
Bewegen we normaal gesproken als gezin in een redelijk stabiel ritme, waarin Bijbellezen na het eten – zegenen voor het slapengaan – en gezinsmomenten op zondagmiddag gewoon onderdeel zijn van ons gezinsritme, de laatste paar weken is het gewoon anders. Doelgericht bezig zijn met geloofsopvoeding? Het zit er nu gewoon even niet zo in.
Maar…?
Geloofsopvoeding, wat verwacht ik daar eigenlijk van, denk ik bij mezelf? Het is toch vooral eenvoudigweg in het dagelijks leven samen met je kind ontdekken dat het heel gewoon én tegelijk heel bijzonder is dat God erbij is?
Ons dagelijks leven in deze weken is gewoon zoals het is: chaotisch, hectisch, rommelig, stressvol. We vallen vaker tegen elkaar uit, huilen vaker, onze lontjes zijn korter. En we knuffelen gewoon nóg veel vaker, zeggen nog vaker lieve woorden, en stoeien gewoon een keer extra. God ontdekken in het dagelijks leven? Ik kan doen alsof het anders is, maar dit ís ons dagelijks leven nu in deze laatste weken voor de zomervakantie. Mooier kunnen we het niet maken. Dus God ontdekken in het dagelijks leven, dat is God ontdekken in de chaos.
Naast jou
Middenin de chaos zit ik op dat stukje bank dat nog vrij is. Met een boek over dinosaurussen, fossielen, en wetenswaardigheden over de T-rex kruipt Joël op het stukje bank naast mij. Pal tegen mij aan. De pagina’s van zijn boek slaat hij tevreden om, dwars over datgene heen waar ik mee bezig ben. “Ik ga een boek lezen, mama. NAAST JOU.”
Ik kijk opzij, ik zucht, en ik geniet. Middenin de chaos en hectiek is daar een kereltje dat zich niets aan trekt van de rommel en een volle agenda. Hij is tevreden wanneer hij gewoon ‘naast mij’ is.
Naast U
Geloofsopvoeding: God ontdekken in het leven van alledag. Nee, in deze bizarre weken voorafgaand aan de zomervakantie is dat misschien niet zo structureel aanwezig in ons gezin en geef ik er minder aandacht aan dan anders. En ik vind het goed zo. Want in dit dagelijks leven van nu, is God erbij. Zelfs als ik het niet benoem. Sterker nog: zelfs als ik me er niet eens van bewust ben is het waar. God is erbij.
En middenin de chaos en hectiek besluit ik het. Ik zeg niet tegen God: “Tot ‘navond’, God!”, om wanneer de rust misschien een beetje is teruggekeerd straks nog even bij God te komen. Maar ik kies voor nú, gekopieerd van mijn peuter-zoon. En wetend dat dít de kern van geloofsopvoeding is, praat ik zachtjes in mijn hart mijn zoontje na: “Ik ga dit en dit doen vandaag, God. NAAST U.”