Wat een héérlijke vakantieperiode hebben wij gehad! Het is bijna onmogelijk om de voorbije weken samen te vatten in een paar zinnen. Maar misschien dat dit een aardige poging is: gewoon gezin zijn, inclusief knuffels en boze buien, ontspanning en irritatie, schaterlachen en tranen, energie en moeheid, rust en chaos.
Plannen, dromen, wensen
Tijdens ons eerste vakantieweekend hielden we een gezinsmomentje over ‘samen plannen maken’. (Dit is geïnspireerd op een gezinsmoment uit het boek Lucht in je gezin, van Mirjam van der Vegt.) We lazen over Mozes, en de plannen die zijn familie maakte om zijn leven te redden. Het plan was spannend, het was onbekend of het zou gaan lukken, maar desalniettemin maakte Mozes’ familie een plan.
Ook wij werden uitgedaagd een plan te maken; een plan voor ons als gezin voor deze vakantieperiode. Op een groot vel papier schreven we het woord ‘vakantie’. Vanuit de letters tekenden we lijntjes, en aan elk lijntje een ballon. Nu kon het brainstormen beginnen: waar droomden we van om dat deze vakantie te gaan doen?
Al gauw bleken de ballonnetjes met gemak gevuld te kunnen worden. Onze wensen waren divers: van lezen (check, gelukt!) tot dino’s kijken (check!); van wandelen (check!) tot kletsnat worden in de regen (óók gelukt – al was het dan per ongeluk – ondanks de droogte); van spelen in de speeltuin (check, check, check 😉 ) tot met een raket naar de maan (dat kwam niet verder dan een provisorisch in elkaar geknutselde raket-uit-een-grote-doos… je moet iets te dromen houden…).
God is erbij
We lazen nog een tekst uit de Bijbel, over God die belooft altijd bij ons te zijn. Oók in de vakantie, en in alles wat we ondernemen. Elianne schreef het op het vel papier erbij. En het ballonnetjes-schilderij kreeg een plekje in huis, zodat we konden zien wat we al wel en wat we nog niet gedaan hadden.
Het was een mooie start van onze vakantieperiode. Om daarna de vakantie in te stappen en te kijken wat het ons zou brengen. Het leven is niet maakbaar; ook onze vakantie niet. En naast intens geraakt worden door het verdriet dat anderen te verduren kregen, ben ik zielsdiep dankbaar voor deze tijd die wij als gezin ontvingen. We schreven een stukje familiegeschiedenis – en dat binnen het veilige kader van Gods grotere geschiedenis.
1 reacties
[…] Kinderen en geloof […]