Spiegel van God

Het is een gewone vrijdagmiddag. Eind van de week, iedereen wat moe. Buiten grauw en koud, binnen licht en warm. Alles wat deze dag geregeld moet worden, is gebeurd. Samen met Joël, mijn zoontje van 3, heb ik nog een momentje voordat we weer naar school moeten om grote zus op te halen. Het is zo’n typisch moment dat vraagt om warme chocolademelk. We delen samen één beker. De melk is nog warm, maar met een lepeltje schraapt Joël voorzichtig alvast het schuim van het bovenste laagje. Daarna drink ik zelf van de warme chocola. Het laatste laagje bewaar ik weer voor Joël, om op te drinken wanneer het niet meer warm is. 

Hij gaat staan, pal voor mijn neus. Zijn kleine knuistjes omklemmen mijn grote mok. Onder zijn nagels zitten zwarte randjes. Boven de grote beker glimmen twee pretoogjes. Bij elke slok gaat zijn hoofd achterover, en steekt hij parmantig zijn buik naar voren. Na elke slok komt er een blij gezicht tevoorschijn, met een chocoladesnor rond zijn mond. 

Ik zit op de bank en kijk naar wat er voor mijn ogen gebeurt. Elk beweging neem ik in me op, elk geluidje hoor ik, elke guitige blik zie ik. Ik voel de liefde, warmte en verbinding. En terwijl ik zo zit, met mijn jongste kereltje vlak voor mijn neus, ben ik mij bewust dat ik volledig in het hier en nu aanwezig ben. Ik zit, ik zie, en ik geniet. Het is zo’n mooi momentje: het voelt als zo’n bijzonder geschenk om al die details waar te mogen nemen. Alles bij elkaar duurt het misschien maar een minuut. Maar het is prachtig: het geschenk van de tijd. 

De dag gaat door, Joël gaat weer spelen, ik ga verder met waar ik mee bezig was. Even later halen we grote zus op van school, en de dag gaat weer gewoon zijn normale gang. 

Wat dit met geloofsopvoeding te maken heeft? Niets. En alles. Mijn zoon en ik: we hadden een gewoon alledaags momentje. Door God gegeven, zoals alle momenten. Maar ik was aanwezig. Volledig. Net als God. Jahweh is Zijn naam: Ik ben, Ik zal er zijn. Neemt God net zo alles van mij waar, als ik op dat moment bij mijn zoon deed? Ziet God de allerkleinste details van mijn leven: de niet-zo-perfecte nagels, de ogen met diepe wallen van vermoeidheid, blijde én boze emoties, mijn lichaam dat vecht tegen de moeheid en de chocoladesnorren rond mijn mond?  

Is God daarom ‘Ik ben’, omdat Hij altijd overal aanwezig is? En is het hierom: omdat Hij liefde, warmte, en verbinding met mij zoekt? Heeft God misschien de tijd gemaakt om elk moment weer een nieuw geschenk te kunnen geven: het nu? 

Door ‘er te zijn’ spiegel ik misschien wel meer van de Ene-die-is, dan door al mijn gedraaf en geregel.  

Dat moment met Joël was een gewoon, alledaags moment. Zoals er elke dag honderden, duizenden zijn. Geschenken van God. Maar dit moment raakte mij; misschien wel omdat het zo uniek is dat ik er echt ben. En misschien wel omdat mijn hart heimelijk hunkert naar de Ene die zichzelf ‘Ik ben’ noemt.

Dit blog verscheen eerder bij Power to the Mama’s, een online platform voor christelijke moeders, waar ik maandelijks blog over geloofsopvoeding.