Bij ons, boven het toilet, hangen een aantal ingelijste Loesje-spreuken. Al jaren. Meestal dringt het niet zo tot mij door, maar soms komt de inhoud ervan ineens in mijn gedachten.
Kijk ik om mij heen, sta ik midden in mijn leven
[Loesje]
Illusies…
Opnieuw had ik een nacht met heel wat minder slaap dan ik had gewenst: mijn hoofd zat vol met gedachten, zoonlief riep ons meerdere keren uit bed, en de wekker ging veel te vroeg. In de ochtend na deze nacht dringt het opnieuw tot mij door: ik leef zo vaak “daar”. “Daar”, alsof het echte leven straks pas plaatsvindt… Straks
- als ik goed geslapen heb. Dan…
- als de kids allebei naar school gaan. Dan…
- als ik weer werk. Dan…
- als… Dan…
Het dringt tot mij door: deze houding maakt het leven heel fragiel. Want wie weet of dit ooit zal gebeuren, of dit ooit werkelijkheid wordt? En wat dan als het géén werkelijkheid wordt? Is het leven dan ‘mislukt’? Of heb ik dan alleen mijn huidige tijd verdaan met wachten op illusies, terwijl ik intussen vergat om me heen te kijken, om… te leven?
… of werkelijkheid?
Wat nou als het leven “hier” is?
Als het “nu” niet minder is dan het “straks”?
Als het “zwakke” (lees: vermoeide, drukke, chaotische) niet minder is dan wanneer ik alles op de rails heb?
Het “zinloze” niet minder dan het zinvolle?
Het saaie niet minder dan dat wat voldoening geeft?
Het lijkt vaak zo aantrekkelijk om te zoeken naar een leven waarin alles klopt, af is, past. Maar dat is een illusie, en zal nooit gebeuren. Hier, nu, is Leven. Hier zijn is leven.
Waar is God?
En wat nou als God dit alles omgeeft?
Al het uitdagende én al het saaie?
Al het zinvolle én al het zinloze?
Alle structuur én alle chaos?
Alle tijd die nog komen gaat én het nu?
Wat als Gods koninkrijk zoveel ruimer is dan ik kan plaatsen, zoveel groter dan ik kan bedenken, zoveel wijder dan past in mijn denken? En wat als God elk moment omgeeft en het verweeft in een groter plaatje? Zou ik daar niet op kunnen vertrouwen, en intussen eenvoudigweg dat doen wat vandaag gedaan moet worden?
Wie hier al wat langer meeleest, weet ik dat ik zoek, oefen, leer om meer te leven in het hier en nu. Met aandacht. Opmerkzaam. Bewust. Dankbaar. Om de geschenken die God mij vandaag geeft te leren opmerken en ontvangen. En nee, dan heb ik niet ‘het leven gemist’ als het leven anders loopt dan ik hoop of verwacht. Want dan bén ik; nu, hier. Net zoals God ís; nu, hier.
En God, die zich bekendmaakt als ‘Ik-zal-er-zijn’, is óók “daar”, “straks” – wachtend op ons wanneer dat “straks” voor ons “nu” wordt.