Keep on walking

5 kilometer
40 minuten
4 jaar

Dat zijn de getallen die door mijn hoofd en hart blijven gonzen. 5 kilometer, 40 minuten, 4 jaar.

4 jaar

Om met het laatste getal te beginnen: half juni is het 4 jaar geleden dat Joël werd geboren. 4 jaar terug mochten wij dit wonderlijk mooie ventje ontvangen in ons gezin. Wat brengt hij een vreugde, wat is hij een enorme rijkdom.

Met de geboorte van Joël, kwam mijn eigen leven op zijn kop te staan. De zwangerschap en bevalling hadden een enorm zware wissel getrokken op mijn lichaam. De afgelopen 4 jaar heb ik veel artsen en therapeuten gezien. De afgelopen 4 jaar heb ik honderden, zo niet duizenden, uren moeten besteden aan revalidatie, therapie, en oefenen. De afgelopen 4 jaar werd alles wat daarvoor gewoon ‘normaal’ was, een opgave: het kunnen runnen van ons gezin, het onderhouden van contact met familie en vrienden, kerkbezoek, en werk – mijn baan heb ik ergens in dit proces moeten stoppen.

4 jaar. Wat heb ik gehuild, geschreeuwd, gevloekt. Gebeden, geroepen, gezwegen. Geloofd, gehoopt, getwijfeld. 4 jaar waarin ik merkte dat ik niet de regie had, waarin mijn leven zich ‘aan mij voltrok’: ik had het ermee te doen. Nooit, nooit zou ik deze 4 jaar hebben gekozen als weg om te bewandelen.

40 minuten

Een aantal maanden geleden besloot ik voor mijzelf een doel te stellen (dit stimuleert mijn doelgerichte karakter). Het revalidatietraject kwam niet echt meer verder; ik bleef ‘hangen’. Ik nam een besluit: ik ga proberen 5 kilometer te kunnen hardlopen, voordat Joël 4 jaar wordt. Een kind dat 4 wordt, is toch wel een bijzonder moment: de ’thuis-fase’ wordt afgesloten, en de schoolperiode begint. Wat een mijlpaal zou het zijn wanneer ik deze fase zo zou kunnen afsluiten!

Op internet vond ik een trainingsschema dat ik nauwgezet probeerde te volgen. Duurloop en intervaltraining wisselden elkaar af. Opnieuw en opnieuw liep ik tegen mijn barrières aan. Maar ik kwam verder, ging door, en wist manieren te vinden om door te zetten. En zo was daar, zo’n 10 dagen geleden, de dag dat ik 40 minuten aan één stuk moest hardlopen – aldus het schema. En…. het lukte!

5 kilometer

Ruim 5 kilometer liep ik, in die 40 minuten. Het zweet op mijn rug, de tranen brandend achter mijn ogen, en een hart dat rustig door klopte. 5 kilometer; mijn doel voordat Joël 4 jaar zou worden. 5 kilometer, voordat ik een periode van 4 jaar zou kunnen afsluiten. 5 kilometer, het zat er op!

Ik weet het, objectief gezien stelt 5 kilometer niet zoveel voor. Maar voor mij is dit de wereld. Waar ik 4 jaar geleden het eind van onze straat nog niet eens kon halen, rende ik nu 5 kilometer aan één stuk. Het voelde als een kroon op 4 jaar lang revalidatie.

Mercies in disguise

Ja, dit is een mijlpaal. Maar dit blog gaat niet over deze mijlpaal. Want nee, ik ben er nog niet. Mijn revalidatietraject kan ik nog steeds niet afronden. Nog steeds moet ik meerdere uren per week besteden aan trainen en oefenen. Mijn lichaam zal altijd gehavend blijven, en ook mentaal is er nog genoeg te doen. Dit blog gaat dan ook niet over de mijlpaal. Dit blog gaat over de afgelopen 4 jaar.

Want afgelopen 4 jaar: wat waren ze een geschenk. Nooit, nooit zou ik deze weg hebben gekozen als weg om te bewandelen. Maar nooit, nooit had ik deze jaren willen missen. Niets heeft mij ooit zo dicht bij mijzelf gebracht: het lijden, de pijn, de machteloosheid – het was alles als een geschenk. Wat heeft het mij veel geleerd. Wat heeft het mij geconfronteerd met mijzelf. Wat heeft het mij veel inzichten gegeven. Wat heeft het mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. De afgelopen 4 jaar: een geschenk van Boven. Het is zoals een lied dat ik veel heb geluisterd, zegt: wat waren deze 4 jaar ‘mercies in disguise’ – ‘genade in vermomming’. (Luister het lied ‘Blessings’ van Laura Story.)

4 jaar, 40 minuten, 5 kilometer. Woorden die gonzen in mijn hoofd en in mijn hart. 4 jaar die mijn ogen geopend hebben voor nieuwe vormen van genade. 4 jaar, die niet draaien om de 5 kilometer, maar die draaien om de God die mij al die tijd vasthield.