Jij hoort bij mij, en ik hoor bij jou

De geur van warme appel, vermengt met kaneel en een vleugje vanille. Het roept bij mij een gevoel op van warmte, van genieten, van vertrouwd thuis zijn. Of die geur van versgebakken stroopwafels, die uitwaaiert over de markt en direct het water in de mond doet lopen. En wat dacht je van de geurende bloesem van de jasmijn, die ons kleine stadstuintje een zoete, zwoele tint geeft? Of bloeiende lavendel, die je tegenkomt onderweg; ik kan het dan niet laten een paar blaadjes tussen mijn handen fijn te wrijven, en de geur op te snuiven. Heerlijk!

Is het je wel eens opgevallen dat geur één van de meest associatieve zintuigen is? Wanneer je iets ruikt, krijg je daar vrijwel altijd direct een gedachte, herinnering, of gevoel bij. Dit kan iets positiefs zijn, zoals de geur van versgebakken appeltaart je doet verlangen naar huis; of iets negatiefs, waarbij een bepaalde geur een nare herinnering boven brengt.

Ruiken

Nog nooit is het belang van geur mij zo erg opgevallen, als in de relatie met mijn kinderen. Ik kan niets fijners bedenken, dan om ze ’s ochtends wakker te knuffelen en hun geur op te snuiven. Of ze te omhelzen wanneer ze uit school thuiskomen, en mijn neus door hun haren te wrijven. Al zou ik honderd kinderen voor mij hebben staan, en ik zou de mijne er uit moeten halen met enkel mijn neus om hen te identificeren – volgens mij zou het me lukken. Wanneer ik de geur van mijn kinderen ruik, zegt alles in mij: jij hoort bij mij, en ik hoor bij jou!

Soms, wanneer mijn kinderen iets spannend vinden, pakken mijn kinderen ineens mijn hand. Zomaar even een paar tellen leggen ze mijn hand over hun gezicht. Even ruiken ze mijn geur. Het geeft hen een vertrouwd gevoel, moed, durf. Ik kan niet voor hen spreken, maar ik denk dat ze onbewust even zoeken naar dit veilige gevoel: ik hoor bij jou, en jij hoort bij mij!

Dichtbij

Reuk: een bijzonder zintuig. Weet je wat ik zo mooi vind? Ruiken kan alleen als je dicht bij bent. Sommige zintuigen kunnen impulsen van veraf tot zich nemen (bijvoorbeeld via de telefoon luisteren naar iemand ver weg, of via televisie kijken naar iets wat elders gebeurd is). Maar geur is anders: je kunt alleen iets ruiken wanneer je in de buurt bent.

Dit zet mij aan het denken. In Psalm 141 vers 2 wordt gevraagd of ons gebed als reukwerk voor God mag zijn. Zou dat zomaar hiermee te maken kunnen hebben? Zou het kunnen dat de liedschrijver vraagt om dit: om nabijheid van de Allerhoogste? Is dit eigenlijk, eerbiedig gesproken, het vastpakken van Gods hand, en die even over je gezicht leggen? Is het een roep naar God, om dichtbij te komen en ons te laten ervaren: ik hoor bij U, en U hoort bij mij?

En zou het kunnen, dat God daarom belang hecht aan de ‘geur’ van onze gebeden, omdat we dan… dicht bij zijn? Dicht bij genoeg om keer op keer die woorden te horen en ervaren: jij hoort bij Mij, en Ik hoor bij jou!

Dit blog verscheen eerder bij Power to the Mama’s, een online platform voor christelijke moeders, waar ik maandelijks blog over geloofsopvoeding.