De bomen zijn
tot bloei gekomen, ook al is het
anders dan gewoon.
De dagen rijgen zich
aaneen. De vragen blijven komen:
Waar gaat mijn weg heen?
Vandaag is wat ik krijg, en
ik vertraag om weer te
ademhalen.
Leven, het komt en het gaat en
verstomd en verbaasd
laat ik het komen.
Mijn leven is dat wat ik
te geven heb. Mijn handen
strek ik uit.
Ik weet niet of het jou is opgevallen. Mij wel. Dat komt doordat ik in het voorjaar veel in bed lag en door het raam naar buiten staarde. Dit jaar kwamen de bomen anders tot bloei dan ‘normaal’. In eerdere jaren keek ik altijd gefascineerd naar de bomen achter ons kleine stadstuintje. In de lente keek ik uit naar de groene waas die rond de takken voorzichtig verscheen, net zolang tot overal kleine groepje stipjes verschenen die langzaam maar zeker uitgroeiden tot een volle bladerdos. Ik keek naar deze bomen, omdat ze tijdens mijn vorige zwangerschappen zo’n mooie graadmeter waren voor hoelang het nog zou duren (ik schreef daar eerder eens over, zie: De boom). Dit jaar ging het anders. Waar onze oudste twee kinderen geboren werden toen de boom in volle bloei stond, zou Jiska eerder in het jaar komen. Ik hoopte er op dat de boom dan op z’n minst die groene waas zou hebben – ik vind dat zo’n hoopvol teken van leven.
Anders
Maar dit jaar ging anders. Ik wachtte en keek. Maar niets. Twee weken voordat Jiska geboren zou worden, sneeuwde het ineens nog onverwacht. Door de kou, de vele nattigheid vroeg in het voorjaar, en de minder warme temperaturen dan eerdere jaren, ging het anders. Er verscheen geen groene waas rond de boom. Er kwamen niet allemaal kleine groene puntjes die langzaam maar zeker uitgroeiden. Nee, dit jaar ging het – in elk geval bij deze bomen achter ons huis – anders. Her en der aan de takken groeide ineens een blad, in volle vaart ineens een groot blad. Aan de takken was veel leegte, terwijl er verspreid over de takken losse, grote bladeren groeiden die langzaam maar zeker toenamen in aantal. Ik heb mij daarover verbaasd: aan de ene kant kon de boom dus al zulke volle bladeren laten groeien, terwijl er ook nog zoveel plekken op de takken zaten waar werkelijk niets te zien was. Het duurde en duurde, maar eindelijk, een paar maanden na de geboorte van Jiska stonden de bomen in volle bloei. Overal grote, groene bladeren die bruisten van leven. Het was anders gegaan, maar het resultaat was hetzelfde: de boom bloeide!
‘Die zijn vrucht – geeft op tijd…’
Keer op keer ging deze vergelijking door mij heen, de afgelopen maanden. De vergelijking met ons eigen leven. Door de komst van Jiska ging ons leven ineens zo ‘anders dan normaal’, zo anders dan wat we zelf verwacht hadden, zo anders dan wat we hadden kunnen bedenken. Ook de periode na de bevalling was alles anders. Het wennen aan elkaar, de zorg voor Jiska, mijn eigen lichaam wat (opnieuw) niet wilde, de pijn, de hoogtepunten en de dalen. En keer op keer, wanneer ik de bomen zag en er opnieuw een foto van maakte, ging het door mij heen: “Dit is anders, maar dit is ook goed.” De bomen kwamen anders tot bloei, maar ze (b)ruisen van leven! Ons leven verloopt anders, maar dit is goed: dit is Leven!
Stapje voor stapje
Afgelopen maanden zijn heftig geweest; heel heftig. Langzaam wil ik proberen het bloggen weer wat op te pakken. Stukje bij beetje zal ik misschien wat dingen delen over afgelopen periode – op het moment zelf voelde dat te heftig. Ik kijk er naar uit om weer te gaan schrijven. En ook al zal het niet ineens weer voluit gaan, wellicht dat er hier en daar een blaadje uitgroeit. Ook bomen bloeien blijkbaar wel eens anders dan gewoon.