Boekreview: De gezichten van God

“De gezichten van God”, ik kon bijna niet wachten tot ik dit boek in mijn handen zou krijgen. Ik was zo benieuwd geworden door de beschrijvende tekst. Het leek mij een geweldig boek om met mijn kinderen dingen te ontdekken van God. En het leek mij een prachtig boek, dat net even buiten de gebaande wegen zou gaan.

De gezichten van God – mijn eerste indruk

Toen ik het recensie-exemplaar binnen kreeg via Royal Jongbloed, had ik het boek in mijn handen, ik bekeek het alvast nieuwsgierig, las hier en daar en zin, en het voelde als… heilig. Wat een boek, wat een vragen, wat een ontdekkingstocht naar God. Wat een grootsheid en wat een details, wat een openbaring en wat een mysterie. (Wil je een aantal pagina’s bekijken? Dat kan via het inkijkexemplaar.)

In mijn hoofd gingen de radartjes gelijk op volle toeren: wat zouden we met dit boek allemaal wel kunnen doen? Ik kwam in de flow, en achter elkaar rolde er een idee uit om dit boek gedurende de zomervakantie te gebruiken – lees daarover meer in de blog: “Een 40-dagen zomerproject: De gezichten van God”.

Welke Godsbeeld geef je mee aan je kind?

Eén van de dingen waar ik tijdens mijn studie theologie een passie voor heb ontwikkeld, is om me te bezinnen op de vraag welk (bewust of onbewust) Godsbeeld, mensbeeld, en wereldbeeld je hanteert. Uit sommige peuter-, kleuter-, of kinderbijbels spreekt een dusdanig Godsbeeld, mensbeeld, of wereldbeeld – dat wil ik mijn kinderen niet meegeven.

“De gezichten van God” is wat mij betreft een zeer welkome aanvulling op het aanbod van kinderbijbels. Waar de meeste kinderbijbels in gaan op de ‘mooie’ aspecten van God, of de fijne aspecten van Gods zorg voor ons, gaat “De gezichten van God” verder, dieper, breder. Niet alleen Gods grootheid wordt beschreven, maar óók dat je Hem kunt kennen door alles wat klein is. Niet alleen wordt verteld dat je God kunt kennen door vreugde, maar óók dat je Hem kunt kennen door tranen. Niet alleen gaat er een verhaal over God die bij je is, maar óók een verhaal over God die verborgen is.

Er ontstaat ruimte…

Het lezen van “De gezichten van God” vond ik een verademing. Dit boek geeft mij een gevoel van ruimte – een meer passend woord weet ik er niet voor. Ruimte om – een beetje – te ontdekken hoe God is. Ruimte om te erkennen dat God groter, breder, hoger, dieper, rijker, wijzer, alomvattender is dan ik kan weten, zien, horen, voelen, of bedenken. Ruimte voor God, misschien?

Eén van de verhalen die er voor mij uitsprong, was: “Je kunt God kennen als kracht”. In de meeste kinderbijbels zou je met deze titel een verhaal verwachten over God die sterk is, die machtige wonderen doet, die overwint in het grote. Maar in “De gezichten van God” gaat het bij kracht juist over Gods tederheid, over Gods alles-gevende liefde, over Gods vriendelijkheid. De ontzagwekkende paradox van God komt hierin zo wonderlijk naar voren. God zet in Jezus de wereld op zijn kop…of misschien moeten wij op de kop voordat we iets van Gods wereld begrijpen…

Zoeken naar de nuance

Wat ik zo heerlijk vind in het lezen van “De gezichten van God”, is dat het op een mooie, Bijbels verankerde, diepgaande manier helpt om oog te krijgen voor Gods grootheid. Het boek helpt om – met je kinderen – te ontdekken dat God ‘Jahweh’ is, ‘Ik-zal-er-zijn’. Dit boek legt andere accenten dan veel andere kinderbijbels, en is wat mij betreft een zeer welkome aanvulling in het assortiment.

Tegelijkertijd is ook dit boek niet volmaakt. God is verborgen, ja – maar Hij ‘speelt’ geen ‘verstoppertje’ (pag. 52 en 68). God is als een weg, maar niet ‘omdat wij Hem wel of niet durven vragen ons te helpen’ (pag. 36). God is te kennen door Zijn vergeving, maar niet met het doel dat het ons ‘lukt om steeds minder fouten te maken’ (pag. 62). Ook een prachtig boek als dit blijft een kritische blik nodig hebben. En wanneer ik het met mijn kinderen lees, zal ik sommige zinnen dan ook net even wat anders verwoorden.

De proef op de som

Uiteraard kon ik niet anders dan “De gezichten van God” alvast een beetje uitproberen. De platen zijn mooi en aansprekend, en er is allerlei moois op te zien. Ik liet Elianne een paar verhalen uitkiezen, en die lazen we samen. Bij wijze van check las ik gewoon wat er stond, en liet ik haar reageren.

Na het eerste verhaal wat ze koos (“Je kunt God kennen als de nacht”), had ik al door dat ik het boek even aan haar moest introduceren. Haar conclusie van het verhaal was namelijk: “God is nacht”. Ik legde haar uit dat God niet de nacht ís, maar dat je dóór de nacht wél dingen van God kunt ontdekken. Daarna had ze het principe door, en lazen we over God en tranen, God als een bron, en God als een rots. De verhalen en de platen riepen heel wat reactie op: zonder dat ik er om vroeg, reageerde ze volop en legde ze allerlei associaties. Heerlijk om te merken. En prachtig om zo, samen met mijn dochter, op zoek te mogen zijn naar God – in het geloof dat Hij eerst en vooral op zoek is naar ons.