Update – persoonlijk

Van meerdere bloglezers kreeg ik berichtjes over de veertigdagentijd die bijna weer gaat beginnen. Bijvoorbeeld of er, na de adventskalender, ook een kalender voor de veertigdagentijd zou komen. Ik zou hier heel graag “Ja” op zeggen, maar helaas moet het antwoord “Nee” zijn.

Wie hier altijd geregeld meeleest, heeft waarschijnlijk wel gemerkt dat het aantal blogs de laatste weken / maanden niet heel veel was. De gezinsmomenten kwamen online, en zo nu en dan een blogje over een ander thema. Ik wilde graag veel meer blogs posten; ik bruis van de inspiratie daarvoor. Maar helaas, de weg liep anders.

Herstel
Na de tweede zwangerschap en bevalling, ben ik fysiek nooit opgeknapt. Er werd een zeer (zéér) ernstige vorm van diastase geconstateerd. Zowel de gynaecoloog als de kraamhulp (die beide toch al wel zo’n 20 jaar hun vak beoefenen, schat ik) hadden nog nooit zoiets gezien. Inmiddels is de tweede zwangerschap meer dan 20 maanden geleden. Ruim een jaar geleden begon ik met een intensief revalidatietraject. Dat leverde best een verbetering op, maar het gehoopte herstel bleef uit. Na het revalidatiecentrum werd ik doorverwezen van de ene arts naar de andere. Helaas, niets hielp.

Op
Elke week werden vele uren besteedt aan revalidatie, artsbezoek, of rusten. Dat ging samen op met een poging om mijn werk weer op te pakken. En uiteraard was er ook ‘gewoon’ de drukte van een jong gezin. Telkens als er een nieuwe arts of therapeut voorbij kwam, probeerde ik weer hoop te houden op herstel. Totdat ik eind vorig jaar merkte dat het me niet meer lukte om de boel draaiend te houden. Ik was volledig ‘op’. Totaal uitgeput door alle onderzoeken, artsen, trainingen, teleurstellingen. De Arbo-arts gaf het aan: symptomen van burn-out. Ja, dat wist ik zelf eigenlijk ook al wel.

Hoop
Toch heb ik nu weer een klein glimpje hoop. Afgelopen maanden ben ik bizar moe geweest. Nu heb ik elke dag veel lichamelijke pijn, dus moeheid is niet zo gek. Toch vond ik deze vermoeidheid wel erg extreem, dat kende ik totaal niet van mezelf. Na vele omwegen langs artsen en therapeuten, kwam ik bij een arts die een voedselintolerantie test voorstelde. Dit heb ik laten doen, en wat blijkt nu: ik heb een intolerantie voor (o.a.) gluten! Erg vervelend natuurlijk; tegelijk zijn wij ergens ook wel ‘blij’ dat dit er uit kwam, want nu is er ten minste een concrete hoop op verbetering qua energie. Als ik terugkijk naar mijn jeugd, snap ik nu ook veel beter waarom ik vroeger vaak zoveel klachten had. Sinds twee weken volg ik nu een glutenvrij dieet (later blog ik daar vast nog wel eens over); ik hoop dat ik hierdoor in de komende weken éíndelijk weer wat meer energie krijg.

Daarnaast werd ik doorverwezen naar een MSK-arts, een arts die gespecialiseerd is in de houding van bekken/wervelkolom/nek. Deze arts gaf een verklaring voor mijn spierklachten, die andere artsen niet hebben opgemerkt. Ook hier dus een sprankje hoop. De verwachting is dat hier ook met een week of 6 herstel zichtbaar zou moeten worden. Ik ben heel benieuwd; na 20 maanden durf ik bijna geen hoop meer te koesteren, maar toch kan ik niet ontkennen dat ik nu wel weer iets van hoop begin te ervaren…

Bloggen
Mijn werk doe ik nu tijdelijk niet. De tijd die dat oplevert, gaat nu vooral nog op aan rusten, verder gaan met revalideren, en me verdiepen in mijn nieuwe, glutenvrije eetpatroon. Maar het is wel de bedoeling dat ik de komende weken juist ook meer aandacht ga besteden aan de dingen die mij energie geven. En bloggen is daar één van. Dus hoe raar het ook lijkt, juist in deze situatie ga ik waarschijnlijk eindelijk weer meer kunnen bloggen 🙂 Stay tuned dus!

Binnenkort volgt er onder ‘zoeken naar God’ een blog waarin ik schrijf hoe ik de afgelopen 20 maanden heb ervaren, en hoe ik daarin zoek naar God.